บทละครโทรทัศน์ คมแฝก ตอนที่ 14 หน้า 15
ดอกไม้งุนงง “นี่มันเกิดอะไรขึ้น ฉันไปบอกพี่กัลป์ให้ไปช่วยพวกเธอ แล้วพี่กัลป์ล่ะ พี่กัลป์อยู่ที่ไหน”
“นายแสนมันเอาพวกเราเป็นเหยื่อล่อ ให้พี่กัลป์ไปติดกับดักของพวกมัน”
“กัลป์ไปช่วยพวกเรารอดมาได้ แต่โดนพี่แสนคุมตัวเอาไว้”
ดอกไม้ตกใจ “แล้วตอนนี้นายแสนมันเอาตัวพี่กัลป์ไปไว้ที่ไหน”
“ใครจะไปรู้ คนโรคจิตอย่างพี่แสน จะทำชั่วช้าอะไรก็ได้”
“พี่กัลป์ตายแน่ ฉันจะไปช่วยพี่กัลป์”
“ฉันจะไปกับเธอด้วย” อัญชันกับดอกไม้จะเดินออกไป เจอมั่นกับสมุนสองคนยืนเฝ้าอยู่สบายๆ มั่นเห็นอัญชันกับดอกไม้ก็ยกปืนอาร์ก้าให้ดูส่ายหัวไม่ให้ไป
ในบ้านตะโพน กัลป์ซึ่งหมดสตินั้น เริ่มฟื้นขึ้นมาขณะที่เพลิงกำลังมัดกัลป์ องอาจ และตะโพนไว้กับถังน้ามันขนาดใหญ่ ขณะที่สมุนคนอื่นกำลังช่วยกันราดน้ำมันทั่วบ้าน
“นี่มึงจะทำอะไรวะ ไอ้เพลิง ไอ้อินทรีย์บ้า”
“เสียใจด้วยนะเพื่อน ถ้าพวกมึงยอมก้มหัวให้นายแสนแต่แรกก็คงไม่เป็นแบบนี้”
“ไอ้เพื่อนทรยศ มึงไม่ตายดีแน่” เพลิงยิ้ม หันมาชกองอาจจนหน้าหงาย แล้วกระชากคอเสื้อมาขู่
“หุบปาก แล้วเอาเวลามาคิดดีกว่ามั้ย ว่าจะรอดไปยังไง”
องอาจชะงัก...เหมือนฉุกใจอะไรได้บางอย่าง เพลิงว่าแล้วก็ลุกขึ้น
“เอ่อพ่อเพลิง เอ้ย พ่ออินทรีย์จ๋า คือก่อนตายเนี่ยฉันขออะไรอย่างจะได้มั้ย”
“ขอได้ แต่จะให้รึเปล่าต้องคิดดูก่อน”
“คือ...นกขุนทองที่ฉันเลี้ยงไว้ พ่ออินทรีย์ช่วยปล่อยมันไปเถอะนะ มันไม่รู้เรื่องอะไร อย่าฆ่ามันเลยนะ มันบาป”
“ฮึ จะตายอยู่แล้วยังห่วงนกอยู่ได้ ไอ้แก่เอ้ย”
เพลิงว่าแล้วก็ฉากออกมา เข้ม ขวาน เห็นแสนเดินถือมีดหมอนำเซ่งเข้ามา
“มึงแน่ใจเหรอวะไอ้อินทรีย์ ว่าจะฆ่ามันวิธีนี้”
“ก็เห็นคราวก่อนนายแสน อยากเผามันทั้งเป็นแต่ไม่สำเร็จ คราวนี้ฉันก็เลยอยากช่วย สานฝันให้เป็นจริง”
แสนยิ้ม “มึงนี่รู้ใจกูเหมือนกัน แต่เพื่อความแน่ใจ...”
แสนมองไปที่กัลป์แล้วชักมีดหมอออกมา ก่อนจะเดินตรงไปหา ตะโพนมองมีดหมอเล่มนั้นเหมือนจำได้ว่าเคยเห็นมาก่อน