บทละครโทรทัศน์ คมแฝก ตอนที่ 8 หน้า 5
“แล้วนายจะปล่อยให้ไอ้แสนมันครองเมืองพลต่อไปงั้นเหรอ” กัลป์ไม่ทันตอบ จงอางก็ผลักประตูตามออกมา
“ฉันไม่ยอมนะพี่ พวกพี่จะยอมแพ้แบบนี้ไม่ได้นะ”
“จงอาง”
“ถ้าพวกพี่ยังอยู่...เมืองพลก็ยังมีความหวัง แต่ถ้าพวกพี่ไปแล้ว จะมีใครหน้าไหนอีกที่กล้าต่อสู้กับไอ้แสน”
“แต่พ่อปานเป็นเพื่อนของพ่อพี่ พี่จะยอมให้พ่อปานเดือดร้อนไม่ได้”
“ข้าไม่กลัวโว้ย” ทุกคนมองไปเห็นแม่แจ้กับตะเภาประคองพ่อปานตามออกมาด้วย
“จงอางมันพูดถูกแล้วไอ้กัลป์ เมืองพลต้องมีคนกล้าสู้กับไอ้แสน ต้องมีคนสั่งสอนมันซะบ้าง ว่าแผ่นดินนี้เป็นของคนไทยทุกคน ไม่ใช่ของตระกูลราชสีห์”
“แต่พ่อปานอาจถูกมันเล่นงานอีกก็ได้นะ”
“ก็เอาสิวะ ครอบครัวข้าอยู่ที่นี่มากี่ชั่วคนแล้ว ถ้าอยู่อย่างไทไม่ได้ ข้าขอตายดีกว่า”
“เอาไงเอากัน ฉันจะอยู่กับแกตาปาน”
“ฉันด้วย” จงอาจเสริม
“ฉันจะสู้ ฉันจะโค่นไอ้แสน” ตะเภาย้ำ กัลป์ เพลิง องอาจ มองหน้ากัน เห็นกัลป์ยังรู้สึกลำบากใจ
ห้องพักรองเพชรในโรงพยาบาลตัวเมือง หมู่กร๊วกและกานพลูที่ได้รับบาดเจ็บคนละเล็กละน้อย มองดูอาการรองเพชรที่ยังไม่ได้สติเพราะแรงระเบิด
“ขนาดผู้รักษากฎหมายอย่างเรา ยังถูกไอ้แสนเล่นงานซะเกือบตาย แล้วต่อไปประชาชนจะอยู่กันอย่างเป็นสุขได้ยังไง”
“ลำพังแค่ตำรวจอย่างเราจะสู้กับอำนาจมืดของไอ้แสนคงไม่ไหวแน่” หมู่กร๊วกครุ่นคิด “ยกเว้นแต่...ชาวเมืองพลทั้งหมด จะพร้อมใจกันลุกขึ้นมาต่อต้านมัน”
รองเพชรยังหลับ
กัลป์ เพลิง และ องอาจกำลังเดินทางออกจากเมืองพลด้วยกัน แต่ละคนต่างสะพายสัมภาระ พวกชาวบ้านต่างพาซุบซิบพูดคุยกัน “เนี่ยเหรอพ่อสามทหารเสือที่ต่อสู้กับนายแสน”
“เปิดแนบแบบนี้ แล้วต่อไปเมืองพลจะเป็นยังไง”
“คงไม่มีใครกล้าสู้กับนายแสนอีกแน่”
เด็กน้อยมองตามกัลป์ เพลิง และองอาจไปอย่างผิดหวัง