บทละครโทรทัศน์ คมแฝก ตอนที่ 19 หน้า 4
“เดี๋ยว” เซ่งห้าม
“มีอะไร”
“ผมได้ยินคนเฒ่าคนแก่เล่าต่อๆกันมาว่าในถ้ามหากาฬมีอาถรรพ์ เฉพาะแต่คนดีมีศีลเท่านั้นที่ผ่านไปได้”
“เหลวไหล ถ้ามันมีชีวิตหรือไง ถึงได้ดูออกว่าใครเป็นคนดีคนร้าย” ชาญสั่งหัวหน้าทหาร “ไม่ต้องสน บุกเข้าไป”
“ครับ”
เซ่งมองตามอย่างใจคอไม่ดี ก่อนจะหันไปมองที่แสน แสนมองศพของอัคนีที่ถูกฝังอยู่
“ไอ้แก่อัคนีก็เคยบอกกูแบบนั้น” แสนมองไปที่ถ้ำ “มีคนเป็นร้อยที่ต้องมาสังเวยชีวิตในถ้ำแห่งนี้”
แสนเน้น “ถ้ำมหากาฬ”
ในถ้ำมหากาฬ ทหารไทยรับจ้างเข้ามา ทุกคนได้กลิ่นแก๊ส มีอาการคัดจมูกต่างสบตามองหน้ากัน แต่ก็ยังแข็งใจเดินต่อไป ทหารวิ่งเข้าไป ทุกคนเริ่มมีอาการหลอนหันไปเห็นหน้ากันเองค่อยๆยืดๆยาวๆเหมือนผีก็ตกใจต่างคนต่างยิงใส่กันพุ่งเข้าใส่กันเอง
“มึงตาย มึงต้องตาย ไอ้ผีนรก มึงต้องตาย” เพื่อนที่ถูกแทงแข็งใจยื้อมีดของอีกฝ่ายเอาไว้ ก่อนจะยกปืนพกยิงใส่จนหงายไป ทหารบางนายยิงใส่รัวๆ ท่ามกลางกองซากศพของทหาร เห็นโครงกระดูกมากมายกลาดเกลื่อน มีคนมาตายในถ้ำนี้มาช้านาน
ในถ้ำมหากาฬ กัลป์กับพวกยังมุ่งหน้าไปตามแสงสว่าง ทุกคนได้ยินเสียงยิงและเสียงแผดร้องโหยหวนที่แว่วมาจากเบื้องหลัง ทำให้อัญชันชะงักหันไปมองด้วยความหลอนจากแก๊สบางๆ กัลป์ดึงผ้าปิดจมูกออก องอาจมองหาที่ระบายอากาศ
“มีคนกาลังสู้กัน มีคนตาย”
กัลป์เรียกสติ “อัญชัน อัญชัน ก็ไม่มีใครอื่นหรอก พวกไอ้แสนคงเมาแก๊สพิษจนฆ่ากันเอง”
องอาจเดินสำรวจหาทางออก แล้วเจอซอกหินที่มีทางไปได้อีก องอาจหันบอกกัลป์ “ตรงนี้มีทางไป”
กัลป์รีบประคองอัญชันไปตามทางซอกหินที่องอาจบอก โดยมีองอาจตามและตะโพนเดินปิดท้าย เสียงปืนและเสียงโหยหวนยังกึกก้องมาเป็นระยะ
หน้าถ้ำมหากาฬ ทหารคนหนึ่งวิ่งลนลานออกมามีผ้าเช็ดหน้าผูกคาดจมูกสำลักควันพิษอย่างเอาเป็นเอาตาย
“ว่ายังไง ทาไมมึงถึงกลับออกมาคนเดียว พวกเราหายไปไหนกันหมด”
“ตายหมดแล้วครับท่าน”