บทละครโทรทัศน์ คมแฝก ตอนที่ 15 หน้า 4
แสนเอะใจคิดถึงในคำพูดของอัคนี ที่ว่าไม่ใครคนใดคนหนึ่งต้องตายด้วยคมแฝก แต่กัลป์ตายด้วยการเผาทั้งเป็น หรือคนที่ตายด้วยคมแฝกคือกูเหรอ
กลางคืน ลานบ้านแสน บรรยากาศการเลี้ยงฉลอง บนโต๊ะอาหารมีอาหารเครื่องดื่มแบบลูกทุ่งๆ
เข้มโว “วันนี้สนุกให้เต็มที่โว้ยพวกเรา ฉลองให้การตายของไอ้ กัลป์ เกรียงไกรกับ ไอ้องอาจ สี่ตาโว้ย”
ทุกคนปรบมือร้องวี้ดวิ้ว ขวานเสริม “ต่อไปนี้มือคมแฝกที่ยอดเยี่ยมที่สุดในเมืองพลจะมีแต่ แสน ราชสีห์เท่านั้น”ทุกคนร้องเฮ้อีก แต่แล้วแสนที่เพิ่งเดินมาถึงงานก็ยกตีนถีบขวานจนหน้าคะมำ “ใครวะ”
ขวานเห็นแสนก็ยกมือไหว้ “ชะอุ๊ย สวัสดีครับเจ้านาย”
“กูเป็นที่หนึ่งอยู่แล้ว ถึงจะมีไอ้กัลป์ก็ตาม ที่พวกเรามาฉลองในวันนี้ ก็เพราะจะไม่มีใครมาเป็นหนามยอกอกกูได้อีก” ดอกไม้ยืนมองอยู่ที่มุมต้นไม้ต้นหนึ่งด้วยความแค้น แต่ระงับโทสะไม่แสดงออก
เซ่งสั่ง “เฮ้ย ส่งสัญญาณความรุ่งเรืองของราชสีห์ขึ้นฟ้าหน่อยโว้ย”
ทุกคนยกปืนขึ้นมายิงขึ้นฟ้า แสนคิดถึงอัญชัน หยิบแก้วเหล้าเดินหลุดไป ดอกไม้ยืนอยู่ที่เดิม
ร้านกาแฟพ่อปาน เสียงปืนดังมาจากไร่ราชสีห์ ชาวบ้านเมืองพลเดินออกมาดู วิจารณ์กันตามมุมต่างๆ
พ่อปานกับแม่แจ้และจงอางเดินออกมา “เสียงปืนมาจากไร่ราชสีห์”
“พวกมันคงฉลองการตายของไอ้กัลป์”
“ไอ้พวกสารเลว ถ้ามีโอกาสเมื่อไหร่ฉันจะดักยิงหัวพวกมัน”
“อย่าห้าวเลยลูก ขนาดไอ้กัลป์หนังเหนียวยังดับ แล้วกระดูกอ่อนอย่างเอ็ง จะเหลือเหรอวะ”
ตะเภานั่งกอดอกซึมๆอยู่ในร้าน แต่แล้วก็ได้ยินเสียงเพลงดังขึ้น เมื่อมองไปก็เห็น รถขององอาจเปิดเพลงเสียงดังเข้ามากลางตลาด ทุกคนยิ้มออกมา พุ่งเข้าไปหารถคันนั้น “รถขององอาจ”
“พี่องอาจยังไม่ตาย !”
รถจอดลง แต่คนที่ลงมากลับเป็นสิงโต มั่นและสมุน
“ฮ่าๆ ยื่นหน้ายื่นตามาดูกันใหญ่ แบบนี้แสดงว่ายังมีความหวังสิท่าถุย ความหวังลมๆแล้งๆ ไอ้องอาจกับพวกมันตายแล้วโว้ย นายแสนสั่งให้ข้าเอารถมาจอดที่นี่ เพื่อเป็นอนุสรณ์เตือนสติพวกมึงและชาวเมืองพลทุกคน ถ้าไม่อยากตายโหงอย่างองอาจ ก็อย่าซ่ากับนายแสน” ตะเภาอึ้งไป
ระเบียงห้องนอนอัญชัน อัญชันยืนอยู่ได้ยินเสียงปืนจากไร่ราชสีห์ อัญชันเต็มไปด้วยทั้งโกรธทั้งแค้นและเศร้าที่กัลป์ตายจนทำให้น้ำตาไหลออกมา เสียงประตูห้องดังแกร๊ก อัญชันได้ยินจึงหันไปดูเพราะนึกว่าเป็นกัลป์