บทละครโทรทัศน์ เลือดตัดเลือด ตอนที่ 5 (1/2) หน้า 2

พยาบาลงง ทันใดนั้นเสียงโชวที่กดเรียกทางอินเตอร์คอมพ์ก็ดังขึ้น “คุณเม่ยมาพบผมที่ห้องด้วย”

“เฮ้ย ! ไหนบอกว่าป่วยหนักไง” พยาบาลคนหนึ่งเอ่ย

“เสียงแจ๋วเลย” พยาบาลอีกคนว่า

“ป่วยทางจิตไง อาการโคม่ามากด้วย !” เม่ยอธิบาย

“คุณเม่ย ถ้าไม่มาภายใน 30 วินาที คงรู้นะว่าจะเป็นยังไง  29..28..27…” เสียงโชว ยังคงนับไปเรื่อยๆ ให้ได้ยิน เม่ยรีบเดินออกไป  

เพื่อนพยาบาลมองหน้ากัน “ยายเม่ยเจอศึกหนักล่ะคราวนี้”

“6..5..4..3..2…” โชวนอนจับเวลาถอยหลังไปด้วยอยู่บนเตียงคนไข้ ประตูห้องเปิดออก เม่ยดินเข้ามาในห้อง โชวหยุดนับ “ช้าจริง! แบบนี้คนไข้ได้ตายกันพอดี !” เม่ยถอนใจ ยังคงไม่พูดกับโชว “คอแห้งจะเป็นผงอยู่แล้ว” แต่เสียงใสมาก “หยิบให้หน่อย” 

เม่ยหันไปเห็นแก้วน้ำวาง ข้างๆ เตียงแบบไม่ต้องเอื้อม ไม่ต้องลำบากแค่หยิบก็กินได้  ก็รู้ว่าโชวกำลังกวนประสาทตนแน่  เม่ยมองโชวแบบหาเรื่องกันใช่ไหม 

โชวเอ่ยขู่ๆ “เธอคงจำได้นะว่าโรงพยาบาลนี้ใครเป็นหุ้นส่วน ถ้าไม่ทำคงรู้นะว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับที่นี่” เม่ยมองไม่พอใจแล้วก็เดินไปหยิบแก้วน้ำยื่นให้โชว โชวไม่ยอมรับ เม่ยมอง หน้าจะเอายังไงกันแน่ “ป่วยจะแย่ เธอจะให้คนไข้กินน้ำเองเหรอ” 

เม่ยถอนใจป้อนน้ำให้โชว แล้วเม่ยก็นึกสนุก แกล้งเทน้ำเร็วๆ  โชวเกือบสำลักน้ำรีบดึงมือเม่ยออก “นี่เธอแกล้งกันรึไง” เม่ยทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ แล้วก็เดินหนีออกไป “เธอไม่มีทางเอาชนะชั้นได้หรอก!” 

เม่ยหยุดแล้วหันมายิ้มยั่ว ประมาณ เหรอ? แต่ชั้นชนะอยู่นะ โชวเจ็บใจคิดอะไรบางอย่างออก

เม่ยประคองยายในชุดคนไข้มานั่ง“คุณยายรอตรงนี้ก่อนนะคะ เดี๋ยวหนูไปเอารถเข็นมา แล้วเราไปวัดความดันกัน” เม่ยเดินออกไป ยายนั่งรออยู่ สักพัก...เห็นล้อรถเข็นแล่นมาจอดเทียบหน้ายาย คนในชุดบุรุษพยาบาล เดินเข็นรถเข็นมา ยายเงยหน้ามองคนเข็นรถมาให้ 

เม่ยเข็นรถมาตรงที่ยายนั่งรอ ก็เห็นว่ายายหายไปแล้ว“คุณยาย!” เม่ยตกใจมองหาไม่เจอยาย รีบวิ่งออกไป เม่ยร้อนใจวิ่งตามหายายไปทั่ว แต่ไม่เจอเริ่มหน้าเสีย

จนกระทั่งเม่ยวิ่งมาเห็นภาพโชวในชุดบุรุษพยาบาลเป็นคนเข็นรถพายายมาวัดความดัน เม่ยตกใจรีบวิ่งไปดึงโชวมาคุย ขณะที่ยายกำลังวัดความดัน “คุณชายขโมยคนไข้ชั้นมาทำไม ทำแบบนี้เกินไปรึเปล่า ?!”

“ถ้าไม่ทำเกินไปแบบนี้  เธอจะยอมพูดกับชั้นเหรอ ?” โชวยักคิ้วให้ที่เอาชนะเม่ยได้ 

เม่ยนึกได้หน้าตึงไม่คุยกับโชว  แต่หันไปคุยกับคุณยายแทน “เมื่อกี้คุณยายบอกว่าอยากชมสวนต่อใช่ไหมคะ”

“จ้ะหนู” ยายพยักหน้า