บทละครโทรทัศน์ เลือดตัดเลือด ตอนที่ 5 (1/2) หน้า 5
“หมา?” โชวงงๆ
“ชั้นสะสางเรื่องที่แกทำไว้กับแม่ชั้นแน่ ระวังตัวให้ดี”
โชวแสยะยิ้ม “ขอให้แกอยู่รอดปลอดภัยจนถึงตอนนั้นแล้วกัน” ทั้งคู่จ้องหน้ากันอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ
เม่ยเห็นท่าไม่ดีรีบเข้าแยก “พี่วินคะ มาหาเม่ยเหรอคะ”
“ครับ” อนาวิลพยักหน้า
โชวมองเม่ยที่ดูสนิทสนมกับอนาวิล โกรธ เจ็บปวด แต่หน้านิ่ง แสดงออกทางแววตาอย่างเดียว สักพักโชวเดินปึงปังออกไป อนาวิลมองตามแค้น ส่วนเม่ยมองตามไม่สบายใจที่โชวกำลังเข้าใจผิด อนาวิลมองอย่างสงสัยว่าเม่ยกับโชวมีอะไรกันแน่ๆ
ในสวนของโรงพยาบาล อนาวิลยื่นกระเป๋าสตางค์ของเม่ยคืนให้ เม่ยรับกระเป๋าสตางค์ มาแบบงงๆ
“เด็กที่สถานสงเคราะห์เก็บได้น่ะ เลยฝากพี่เอามาคืน”
“ขอบคุณนะคะ สงสัยเม่ยจะทำหล่นตอนเล่นกับเด็กๆ”
อนาวิลเห็นเม่ยสีหน้าไม่สบายใจ “มีอะไรไม่สบายใจ ถ้าคิดว่าพี่ช่วยได้ ก็บอกนะครับ”
“ขอบคุณค่ะ แต่ไม่มีอะไรจริงๆ ค่ะ” เม่ยยิ้ม โกหกออกไป
อนาวิลมองหน้าเม่ยไม่เชื่อ แต่ก็ไม่กล้ายุ่งเรื่องส่วนตัว
ที่สนามฝึกของภาคี โชวถอดเสื้อฝึกการต่อสู้กับเฉินและพวกลูกสมุนภาคีเดี่ยว ท่ามกลางสายฝนอย่างบ้าคลั่ง มิ่งถูกโชวลากตัวมาฝึกซ้อมด้วย
“ทำไมต้องลากไอ้มิ่งมาซ้อมด้วยก็ไม่รู้” มิ่งบ่น
“ใครออมมือให้ชั้น วันนี้มันตาย !” โชวเอ่ยเสียงดุดัน
“ย๊ากกกก...” มิ่งทำเป็นร้องเสียงดังฮึกเหิมแล้ววิ่งจะพุ่งเข้าใส่โชว แต่เปลี่ยนใจหันหลังวิ่งหนี เฉินเข้าไปสู้แทน สมุนสู้สุดตัวเหมือนกันเพราะไม่กล้าขัดคำสั่งนาย แม้จะสู้ไม่ได้
โชวจัดการทุกคนเรียบ มิ่งกำลังจะย่องหนี โชวหันมาเห็นกระโดดมาดัก
“คุณชายคร้าบบบ... !” โชวนึกถึงเม่ยที่เรียกอนาวิลอย่างสนิทสนมก็เจ็บปวด จึงฟังเป็น ที่มิ่งเอ่ยเป็น “พี่วินคะ” แทน
“ทีชั้นไม่เห็นเรียกพี่สักคำ ชั้นก็แก่กว่าเธอนะ !”
“ตูผิดอะไรแว๊...” มิ่งงงว่าโชวด่าตนอยู่หรือ
“พี่งั้นเหรอ ?!!!”
มิ่งนึกว่าโชวอยากให้เรียกพี่ “คร๊าบบบ... พี่...คุณชาย”
โชวมองมิ่งว่าเป็นอะไรมากมั้ย มิ่งเลยถูกโชวซัดเข้าเปรี้ยงด้วยความแค้น มิ่งหงายหลังตึงสลบไปโชวหันไปสู้กับสมุนต่อ