บทละครโทรทัศน์ เลือดตัดเลือด ตอนที่ 15 (1/2) หน้า 2
อนาวิลมองเหว่ยชิงสายตาไม่เชื่อ “คุณต้องการอะไร? โกหกผมเพื่ออะไร ?!”
“แม่ไม่ได้โกหก มันคือความจริง!” อนาวิลมองลึกเข้าไปในดวงตาเหว่ยชิงเพื่อค้นหา แต่ก็พบสายตาอันจริงใจของเธอจนเขาพูดไม่ออก เหว่ยชิงย้ำ “อนาวิล...คือลูกของแม่”
อนาวิลท่าทางสับสน “ไม่จริง คุณโกหก ! ยังไงผมก็ไม่เชื่อ!!!” อนาวิลพูดจบก็เดินหนีออกไป
เหว่ยชิงพยายามร้องเรียก “อนาวิล !” แล้วเหว่ยชิงกับจ่าเดชรีบตามอนาวิลไป
อนาวิลโซเซออกมาเจอสมุนของเหว่ยชิง พวกสมุนพยายามขวาง “หลีกไป !” พวกสมุนไม่ยอมหลีกจะสู้กับอนาวิล เหว่ยชิงกับจ่าเดชวิ่งตามมาทัน เหว่ยชิงสั่งห้าม “หยุดนะ ! ห้ามแตะต้องเค้า!!” พวกสมุนกลัวรีบถอย อนาวิลได้จังหวะ วิ่งหนีไป “อนาวิลอย่าพึ่งไป อนาวิล...” เหว่ยชิงตะโกนเรียก อนาวิลไม่ฟังรีบวิ่งหนีไป “ลูกแม่...” เหว่ยชิงมองตามลูกชายทั้งน้ำตาด้วยความเสียใจที่ลูกไม่เชื่อ ไม่ยอมรับตัวเอง
รถคันหนึ่งจอดอยู่หน้าบ้านเช่าของเม่ย ภายในรถ เม่ยที่นั่งข้างคนขับหลับสนิทไม่รู้สึกตัว โชวนั่งมองหน้าหญิงสาวอยู่ข้างๆ ด้วยสายตาแสนรัก มีความสุข สักพักเม่ยก็ค่อยๆ รู้สึกตัว ลืมตาตื่นเห็นโชวนั่งมองหน้าตัวเองอยู่
“คุณชาย” เม่ยมองไปนอกรถ เห็นอยู่หน้าบ้าน “ถึงแล้วเหรอคะ ?”
“ฉันเห็นเธอหลับสนิทเลยไม่อยากปลุก”
“ก็เลยปล่อยให้ฉันหลับจนเช้า ?”
“เอาจริงๆ นะ..คือฉันฉวยโอกาสอยู่กับเธอนานๆ เพราะถ้าเธอตื่น เธออาจจะไล่ฉันกลับอีก”
“คุณชาย...”
โชวอมยิ้มน้อยๆ “ฉันนึกว่าชาตินี้เธอจะโกรธ ไม่คุยกับฉันอีกแล้ว”
“เรื่องพ่อ ขอโทษนะคะที่เข้าใจคุณชายผิด”
“ใครบอกเธอ” โชวตกใจ
“พ่อเป็นคนบอกกับฉันเองค่ะ”
“อาหลี่อาการดีขึ้นแล้วเหรอ ?”
เม่ยพยักหน้ารับ โชวยิ้มดีใจ
ที่บ้านของอนันต์ นวลจันทร์กำลังยืนมองรูปครอบครัวอย่างเศร้าๆ ที่ทุกคนกระจัดกระจายหายไปคนละทิศละทาง
“จะมีวันที่ได้อยู่พร้อมหน้ากันแบบนี้อีกไหม ?” นวลจันทร์ถอนใจ หันมาจะเอารูปวาง เก็บแต่สายตาพลันไปเห็นอนาวิลยืนอยู่ประตูบ้าน ก็รู้สึกอึ้ง รีบวางรูปลง “วิน ตาวินลูกแม่ ลูกกลับมาแล้ว” นวลจันทร์ดีใจโผเข้ากอดอนาวิล
อนาวิลกอดตอบนวลจันทร์น้ำตาคลอ แต่แอบเศร้า กลัวว่าจะไม่ใช่แม่จริงๆ “ผมก็คิดถึงแม่...แม่ของผม”
“แม่ก็คิดถึงลูกลูกหายไปอยู่ไหนมา”