บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ สาวน้อยคาเฟ่ ตอนที่ 18 หน้า 6
ฟังได้แค่นั้น กำนันสุเทพก็ยกปืนขึ้นเล็งไปที่ดำเกิง แล้วเหนี่ยวไกทันที สหรัฐพุ่งเข้ารวบตัวกำนันสุเทพเอาไว้ได้ในจังหวะที่กำนันสุเทพเหนี่ยวไกออกไป เสียงปืนดังปัง สนั่นทั่วบริเวณ ทุกอย่างเงียบกริบไปชั่วขณะ ก่อนที่
กำนันสุเทพจะดิ้นหลุดจากสหรัฐแล้วโวยวายเสียงดัง
“เอ็งมาห้ามข้าทำไม ข้าจะยิงมัน ยิงมันให้หายแค้น”
“ถ้ากำนันอยากจะยิงฉันเพื่อให้หายแค้นจริงๆ ก็ยิงเลย วันนี้ฉันยอมตาย แต่กำนันจะต้องได้รู้ความจริงสักทีว่า..คุณขวัญจิตไม่ได้เลว เธอไม่ได้หนีตามนักร้องคาเฟ่เข้ากรุงเทพ แต่ฉันนี่ละ..ที่ฉุดเธอไปเพราะหลงรักเธอ”
ทุกคนอ้าปากค้างอีกครั้ง
ในอดีต ดำเกิงมาดักคุยกับขวัญจิต
“ใช่จ้ะดำเกิง ฉันยังรักการร้องเพลงอยู่ แต่ว่าตอนนี้ ฉันเลือกทางเดินชีวิตของฉันไปแล้ว ฉันแต่งงานมีลูกแล้ว ฉันไม่กลับไปร้องเพลงอีกแล้วละ”
ดำเกิงทำหน้าหงุดหงิด แล้วฉวยจังหวะที่ขวัญจิตไม่ทันระวังตัว เอาผ้าโปะยาสลบอุดจมูกขวัญจิตเอาดื้อๆเลย ขวัญจิตดิ้นสู้อยู่ได้พักเดียวก็หมดสติไป ดำเกิงจัดการอุ้มขวัญจิตขึ้นนั่งในรถ แล้วขับออกไป
“แต่วันนั้นคงเป็นคราวซวยของเราสองคน รถที่ฉันขับเกิดลื่นตกถนนไป แล้วฉันก็นอนไม่รู้สึกตัวอยู่ปีนึง และเมื่อฟื้นขึ้นมาก็พบว่าคุณขวัญจิตเธอตายเสียแล้ว..” ดำเกิงหน้าเศร้า “เรื่องที่ฉันทำไว้ในอดีตมันเลวร้ายมาก จนฉันไม่กล้าบอกความจริงนี้กับใคร จนกระทั่ง..”
ดำเกิงกำลังดูทีวี ข่าวที่ขวัญใจถูกลักพาตัวไป
“ข่าววันนั้น..ทำให้ฉันได้รู้ว่า..ลูกของคุณขวัญจิตได้เติบโตและเป็นนักร้องคาเฟ่เหมือนแม่ พอฉันเห็นหน้า..หนูขวัญใจในทีวี ฉันก็รู้เลยว่า..หนูต้องเป็นลูกสาวของคุณขวัญจิตแน่ๆ และฉันก็เลยคิดว่า..มันน่าจะถึงเวลาแล้ว..ที่ฉันจะต้องล้างมลทินนี้ให้กับคุณขวัญจิตเสียก่อนที่ฉันจะตายไป..”
ฤดีหันขวับไปมองกำนันสุเทพ “งั้นนี่ก็แสดงว่าพี่กำนันก็เข้าใจพี่ขวัญจิตผิดมาตลอด”
กำนันสุเทพยังอยู่ในสภาพอึ้ง พูดอะไรไม่ออก ทิ้งปืน แล้วโยนกุญแจไขโซ่ให้ขวัญใจ แล้วเดินเข้าห้องตัวเองไปอย่างเงียบๆ สหรัฐรีบคว้ากุญแจมาไขโซ่ออกให้ขวัญใจ พอขวัญใจเป็นอิสระ เธอก็วิ่งตามกำนันสุเทพเข้าไปในห้องทันที
ขวัญใจวิ่งตามกำนันสุเทพเข้ามาในห้อง เห็นพ่อเอารูปขวัญจิตมานั่งดูอย่างซึมๆ หันหลังให้
“ขวัญจิต..ข้าขอโทษ ข้าเข้าใจเอ็งผิดมานานเหลือเกิน แล้วข้ายังเผลอไปทำร้ายลูก เพราะไม่อยากให้ลูกไปยุ่ง
เกี่ยวกับอาชีพนั้น ความผิดนี้..ข้าไม่รู้จะชดใช้ยังไงได้หมดนะแม่ขวัญจิต..” กำนันสุเทพกอดรูปขวัญจิตไว้แนบอก ทำเหมือนกับว่าได้กอดตัวตนของแม่ขวัญจิตเอาไว้กับอกจริงๆ ขวัญใจเข้าใจพ่อทุกอย่างกระจ่างแล้ว สงสารพ่ออย่างที่สุด เลยวิ่งเข้าไปกอดพ่อไว้ กำนันสุเทพเงยหน้ามองขวัญใจ น้ำตาปริ่ม “ข้าต่างหากที่เป็นคนเลว ไม่ใช่แม่เอ็ง..”