บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ สาวน้อยคาเฟ่ ตอนที่ 18 หน้า 9
สหรัฐรีบเอาตัวเข้าแทรกกลางทันที จ้องหน้าศรุตอย่างเอาเรื่อง “งั้นคุณกับผม..ก็ต้องเจอกัน”
“คุณรัฐครับ อย่าหึงผมเลย ผมไม่คิดจะแย่งคุณขวัญใจมาจากคุณหรอกครับ” ทั้งสหรัฐและขวัญใจหน้างง ไม่เข้าใจ “ทั้งหมดที่ผมทำไปก็เพื่อ..ลองใจพวกคุณดูเท่านั้นละครับ”
ขวัญใจ/ สหรัฐงง “ลองใจ ?!”
ศรุตพยักหน้า “เรื่องทั้งหมดนี้เป็นแผนของแม่สวย”
ขวัญใจ/ สหรัฐยิ่งเหวอ “แผนเจ๊สวย !?! / แผนอาสวย !?!”
ศรุตพยักหน้าอีก “ข้อแรก แม่สวยอยากรู้ว่า..คุณน่ะรักอาชีพนักร้องคาเฟ่จริงๆรึเปล่า ถึงได้ให้ผมแกล้งมาเสนอให้คุณเป็นนักร้องในค่ายของผม ได้มีโอกาสออกอัลบั้มเป็นของตัวเอง แล้วเราก็ได้คำตอบเมื่อคุณปฏิเสธผม” ขวัญใจหน้าเก้อๆ “ข้อสอง แม่สวยอยากรู้ว่าคุณรัฐชอบคุณขวัญใจจริงจังแค่ไหน และเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่ตึกร้างนั่น มันก็ทำให้ผมเห็นแล้วว่า..คุณรัฐน่ะ รักคุณจริงๆ เขายอมตายเพื่อคุณได้” ศรุตบอกสหรัฐ “ผมขอยอมแพ้ครับ..”
สหรัฐอึ้งอยู่ชั่วครู่หนึ่งก่อนจะยื่นมือไปให้ศรุตจับ ศรุตยิ้ม แล้วยื่นมือมาจับมือศรุตไว้
วันใหม่ ที่ทอร์นาโดคาเฟ่ ทุกคนกำลังมานั่งประชุมกันอยู่ มีเจ๊สวยและเฮียศาสตร์เป็นประธาน)
“ที่เฮียเรียกทุกคนมาประชุมในวันนี้ เพราะเฮียอยากจะประกาศว่า..เวลานี้เจ๊สวยของทุกคน ได้คืนหุ้น 51% ของคารามายน์กลับคืนมาให้เฮียเรียบร้อยแล้ว” ทุกคนฮือฮา “และต่อจากนี้ไป เฮียกับเจ๊ตัดสินใจแล้วว่าเราจะ..”
พูดไม่จบ ถูกลูซี่แย่งถามเสียงแจ๋นขึ้นมาเสียก่อน “ควบรวมกิจการกันรึคะเฮีย ?”
เจ๊สวยประกาศ “เปล่า เราตัดสินใจที่จะปิดกิจการคาเฟ่นี่ต่างหาก”
ทุกคนร้อง “ฮ้า”
แล้วทุกคนก็แย่งกันถามเซ็งแซ่ว่าเพราะอะไรจนฟังไม่ได้ศัพท์ เฮียศาสตร์กับเจ๊สวยต้องช่วยกันโบกมือให้ทุกคนเงียบลงก่อนจะพูดต่อ
“คือเจ๊กับเฮียมีความเห็นว่า..ต่อไปธุรกิจคาเฟ่ของเรานี่ คงจะอยู่ยากขึ้นทุกที มันมีธุรกิจประเภทใหม่เกิดขึ้น แล้วก็เบียดธุรกิจคาเฟ่ของเราจนแทบจะไม่มีที่ยืนกันแล้ว เพราะฉะนั้น..”
เฮียศาสตร์ต่อ “เราปิดกิจการนี้เสียก่อนที่จะต้องปิดเพราะไม่มีคนเข้า”
เจ๊สวยสรุป “เก็บคาเฟ่เอาไว้ในความทรงจำที่สวยงามดีกว่านะพวกเรา”
ทุกคนหน้าเสีย แอปเปิ้ลอึ้ง “อย่างงี้ก็หมายความว่าพวกเราก็ต้องตกงานสิคะ”
เจ๊สวยยิ้ม “ใครว่า ? เจ๊กับเฮียคิดแล้วว่าเราจะไม่ทอดทิ้งใคร เพราะไม่ว่าเราจะเปิดธุรกิจใหม่อะไร ถ้าใครสมัครใจจะทำกับเรา เราก็ยินดี เพราะทุกคนในที่นี้..คือครอบครัวเดียวกัน”
เฮียศาสตร์เสริม “แต่ถ้าใครไม่อยากอยู่กับเราต่อ เราก็ยินดีจะให้ทุนไปก้อนนึง เพื่อไปตั้งตัว”
ชาวคาเฟ่ทั้งหลายนิ่งไปนิดหนึ่ง แล้วในที่สุดก็ตัดสินใจกันว่า
“ไม่ค่ะ ! มะม่วงจะอยู่กับเจ๊”
“มะนาวก็จะอยู่”