บทละครโทรทัศน์ รอยฝันตะวันเดือด ตอนที่ 2 หน้า 3
ในห้องรับรอง ริวที่มีสีหน้านิ่งเรียบดูเย็นชาต่างจากที่ให้นักข่าวถ่ายรูปอย่างสิ้นเชิง
อาคิโกะนั่งลงข้างๆริว มองช่อดอกไม้ที่วางอยู่ใกล้ๆ “ขอบคุณสำหรับดอกไม้นะคะ ฉันชอบมากเลย”
ริวนิ่งไม่โต้ตอบไม่สนใจอาคิโกะแม้แต่น้อย
“เหนื่อยเหรอคะริว... งั้นฉันนวดให้นะคะ” อาคิโกะกำลังจะเอื้อมมือไปปลดเนคไทให้ แต่ริวชิงปลดเนคไทเอง อาคิโกะชะงักไป
“ที่คุณทำบนเวทีมันไม่เหมาะสม ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีก”
“ไม่เหมาะยังไง ฉันก็แค่ขอบคุณสำหรับดอกไม้” อาคิโกะขยับตัวจะซบไหล่ริว แต่ริวขยับตัวหนี
“อาคิโกะ คุโด นางเอกเบอร์หนึ่งของประเทศ มาถูกเนื้อต้องตัวกับผู้ชายแบบนี้เสียภาพพจน์เปล่าๆ”
“ฉันไม่สน หอมแก้มแค่นี้เล็กน้อยจะตาย ถ้าเทียบกับที่คุณเคยช่วยฉันไว้”
ในอดีต โมโตรุนักการเมืองวัย 60 ปีนั่งโอบไหล่อาคิโกะอยู่ในห้องรับรอง หญิงสาวอยู่ในชุดกิโมโนท่าทางกลัวๆ แต่พยายามเก็บอาการไว้ โมโตรุหัวเราะชอบใจ ส่วนนักการเมืองอีกสามคนกำลังได้รับการเอาใจจากสาวๆ ในชุดยูกาตะที่หลุดหลุ่ยเซ็กซี่เล็กๆ
อาคิโกะเอ่ยถามอย่างกลัวๆ “ท่านบอกว่าจะนัดมาคุยเรื่องออกทุนสร้างหนัง จะให้ฉันเป็นนางเอก”
โมโตรุทำท่ากะลิ้มกะเหลี่ย “เรื่องงานไว้คุยกันทีหลัง... ตอนนี้เธอต้องดูแลฉันก่อน”
โมโตรุโอบตัวอาคิโกะมาใกล้แล้วจะหอมแก้มแต่อาคิโกะเบี่ยงตัวหนี
“อย่านะ ฉันไม่ได้มาเพื่อทำแบบนี้”
โมโตรุไม่สนใจพยายามลวนลามอาคิโกะอีก คนอื่นๆ ในห้องมองแล้วก็หัวเราะชอบใจ อาคิโกะสู้แรงโมโตรุไม่ไหว โดนโมโตรุหอมแก้มและพยายามจะลวนลามอีก อาคิโกะยิ่งหน้าเสีย
ทันใดนั้นฉากกั้นห้องอาหารก็ถูกเลื่อนเปิดออก!! ริวเดินออกมาด้วยมาดเท่ๆ ขรึมๆ น่าเกรงขาม
โมโตรุตกใจ “โอะนิซึกะโซเรียว”
ริวเหลือบมองที่อาคิโกะเล็กน้อยแล้วยิ้มทักทายโมโตรุ “สวัสดีครับท่านโมโตรุ”
โมโตรุเห็นริวก็ปล่อยมือจากอาคิโกะ สาวๆคนอื่นรีบผละจากนักการเมืองทั้งสามอย่างกลัวๆ โมโตรุและนักการเมืองทั้งสามท่าทีเกรงๆริว
“ไม่นึกว่าจะได้เจอโอะนิซึกะโซเรียวที่นี่”
“แต่ผมไม่แปลกใจที่เจอท่านรัฐมนตรีที่นี่ กับสาวสวยเหล่านี้”
“สาวๆพวกนี้เต็มใจมา... ผมไม่ได้บังคับ”
“ดีแล้ว... จะได้ไม่มีข่าวลงหน้าหนึ่งอีกว่าท่านหลอกสาวๆ มาทำเรื่องไม่ดี”
โมโตรุและนักการเมืองหน้าเสียไป ริวโค้งศีรษะให้โมโตรุเล็กน้อย “ผมขอตัว และขออนุญาตพาคนของผมกลับไปด้วย” ริวมองไปที่อาคิโกะแล้วพยักหน้าให้