บทละครโทรทัศน์ รอยฝันตะวันเดือด ตอนที่ 18 หน้า 4
“ผมขอโทษ”
“คำขอโทษไม่มีความหมาย ทางเดียวที่แกจะลบล้างความผิดคือทำงานใหม่ให้สำเร็จ”
“งานใหม่?”
“ถ้าพลาดอีก...ฉันก็คุ้มกะลาหัวแกไม่ได้”
สีหน้าของยูจิ อึดอัด เก็บกด
ที่โถงบ้านโอะนิซึกะ อายะโกะเสิร์ฟชาให้มาซารุกับเคน แล้วรีบเลี่ยงออกไป
โคจิเอ่ยรับรองมาซารุตามมารยาท “เป็นเกียรติของโอะนิซึกะที่ท่านมาซารุเข้ามาดูแลคดีลอบฆ่าโซเรียวด้วยตัวเอง แต่โซเรียวอยู่ในช่วงพักรักษาตัว”
“ที่ไหน” เคนแทรกขึ้นแต่ต้องชะงัก เมื่อมาซารุส่งสายตาปราม
ไทชิคอยสังเกตท่าทางมาซารุกับเคนด้วยความไม่ไว้ใจ
“เราไม่สามารถเปิดเผยเรื่องภายในโอะนิซึกะให้ทราบ” โคจิตอบ
มาซารุไม่พอใจ “หมายความว่าคุณจะไม่ให้ความร่วมมือกับตำรวจ ในการติดตามตัวคนร้ายมาดำเนินคดี”
โคจิไม่ตอบ กลับมองหน้ามาซารุด้วยท่าทีสุขุม นิ่งมาก
ในคลังสินค้าโอะนิซึกะ ไทชิชี้ลังสินค้าจำนวนหนึ่งให้ลูกน้องดูด้วยความไม่พอใจ “มีสินค้าเลี่ยงภาษีปะปนมากับสินค้าของเราได้ยังไง”
“ผมไม่ทราบครับ”
มาซาโตะเดินเข้ามาหยุดมองและครุ่นคิด ก่อนสั่งลูกน้อง “เอาเอกสารกำกับสินค้ามาให้ฉันตรวจ เราต้องรีบส่งของกลับไปก่อนที่โอะนิซึกะจะเดือดร้อน”
ลูกน้องโค้งตัวรับคำแล้วรีบไปเอาเอกสาร มาซาโตะกับไทชิมองลังสินค้าตรงหน้าด้วยความไม่สบายใจ
คาซูมะนั่งอยู่ในห้องรับรองส่วนตัวในร้านซูชิ ที่มีฉากไม้กั้นห้องรอใครบางคน คัตสึและเซกิสะกิดเกี่ยงกัน ก่อนเซกิจะเป็นคนเอ่ยปากก่อน “เลยเวลานัดมาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้วนะครับ”
“คุณชูตะ..คงกำลังเดินทางอยู่”
คัตซึทักท้วง “ผู้ร่วมลงทุนรายใหม่ไม่มีวินัย จะมีปัญหากับธุรกิจของเรารึเปล่าครับ”
คาซูมะครุ่นคิด ก่อนตัดสินใจลุกขึ้นทำท่าจะกลับ ไม่รอแล้ว เด็กเสิร์ฟคนหนึ่งปรี่เข้ามาในห้อง ยกถาดที่วางกระดาษโน๊ตเล็กๆ แผ่นหนึ่ง ยื่นให้คาซูมะอย่างนอบน้อม
คาซูมะหยิบกระดาษโน้ตมาเปิดอ่านข้อความด้วยความสงสัย “ยินดีต้อนรับสู่...กับดัก”
เด็กเสิร์ฟเงยหน้าขึ้น ยิ้มร้าย กระชากดาบสั้นที่ซ่อนอยู่ใต้ถาดออกมา เงื้อมีดปรี่เข้าหาคาซูมะ