บทละครโทรทัศน์ รอยฝันตะวันเดือด ตอนที่ 6
ในสวนสาธารณะที่เต็มไปด้วยดอกซากุระสีชมพูอ่อน บานสะพรั่งเต็มต้นสวยงาม มายูมิเดินจ้ำเท้ามาลิ่ว ไม่ยอมรอริว ที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งตามมาติดๆ “ที่รักจ๋า... รอด้วยสิจ๊ะ”
“ฉันจะกลับ... ถ้าคุณยังไม่หยุดเรียกฉันว่าที่รัก”
มายูมิหมุนตัวจะกลับจริง แต่ริวรีบปราดเข้าไปขวางไว้ พูดไปหอบไป “งั้นเปลี่ยนเป็นดาร์ลิ้ง ฮันนี๊ เบบี๋ ยาหยี หรือศรีภรรยาดีจ๊ะ?”
มายูมิก้มลงกวาดดอกซากุระบนพื้นขึ้นมาเต็มกำมือ จะเอายัดปากริว แต่ริวรีบเบี่ยงตัวหลบทันควัน “เหวอ... อะไรกันจ๊ะที่รัก”
“ถ้ายังไม่หยุดกวน ฉันจะเอาซากุระกลบปากคุณให้มิดเลย”
ริวชี้ๆ เขินๆ “เปลี่ยนจากซากุระเป็นปากคุณแทนได้มั้ยอ่ะ”
“ตาบ้า!” มายูมิปาดอกไม้ใส่หน้าริว ริวหลบไม่ทัน รับซากุระไปเต็มๆ หน้า
“ถ้ารู้ว่าคุณจะเครียดกับชีวิตขนาดนี้... ผมคงไม่ช่วยพูดให้พ่อคุณอนุญาตให้คุณเรียนหมอแต่แรก”
“ฉันก็จะหาทางให้พ่อยอมเอง”
“อ๊ะ ไม่ซาบซึ้งบุญคุณแล้วยังทำปากเก่ง”
“ไม่ได้เก่งแค่ปาก อยากลองอย่างอื่นดูบ้างมั้ย?” มายูมิกำหมัดตีมืออีกข้างของตัวเอง หมั่นไส้ริวเต็มที่
“รีบไปดูดอกซากุระกันเถอะ เดี๋ยวมันงอนจนร่วงหมดต้น” ริวตัดบทการต่อล้อต่อเถียงด้วยการคว้าข้อมือมายูมิไปทันที
มายูมิตกใจ ไม่ทันตั้งตัว “ปล่อย”
คัตสึและเซกิ ถือช่อใบไม้บังหน้า ขณะยื่นหน้าขึ้นมาจากพุ่มไม้ หันซ้ายมองขวาอย่างระแวดระวัง ท่าทางลับๆ ล่อๆ ไทชิแทรกเข้ามาระหว่างกลางของทั้งคู่
“ฉันให้ทุกคนกระจายกันไปดูแลความเรียบร้อยรอบ ๆ” ไทชิสงสัย “พวกนายทำอะไร?”
“พรางตัว... นิ่ง และเนียนไปกับธรรมชาติ” คัตซึตอบ
“จะได้ไม่เป็นก้างขวางคอเจ้านายด้วย” เซกิอธิบาย
“อืม... ซ่อนซะมิดเลย” ไทชิประชด ถอนใจเอือมระอาคัตสึและเซกิ
ถึงบริเวณหนึ่ง ริวหยุดเดิน มายูมิใช้จังหวะนั้นรีบสะบัดแขนหลุดจากการเกาะกุมของริว “ปล่อยฉันได้แล้ว”