บทละครโทรทัศน์ รอยฝันตะวันเดือด ตอนที่ 13 หน้า 4
“ในเมื่อชีวิตฉัน ถูกลิขิตให้เป็นผู้หญิงของโอะนิซึกะโซเรียว ฉันก็พร้อมจะเผชิญทุกอย่างร่วมกับคุณค่ะริว”
ริวดึงตัวมายูมิเข้ามากอดอย่างรู้สึกเป็นสุขใจ “คุณคือกำลังใจที่ยิ่งใหญ่สำหรับผม ขอบคุณที่อยู่เคียงข้างผม...มายูมิ”
มายูมิโอบแขนทั้งสองไปสวมกอดริวแนบแน่น อบอุ่น แทนสัญญาจากคำพูดของเธอ
มาซารุกำลังเคร่งเครียดกับการอ่านแฟ้มเอกสาร ผ่านโคมไฟดวงเดียวบนโต๊ะทำงาน เสียงฝีเท้าใครบางคนถือวิสาสะก้าวเข้ามาในห้อง โดยไม่เคาะประตู
“เคน... ฉันบอกว่าห้ามเข้ามารบกวน” มาซารุเงยหน้าขึ้นต่อว่า เพราะคิดว่าเป็นเคน มาซารุพยายามเพ่งมองผ่านความมืด จนมองเห็นคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าอย่างชัดเจน มาซารุตกใจ “ท่านยามาโมโต้!”
มาซารุรีบลุกก้มศีรษะให้ยามาโมโต้ แล้วรีบหาเก้าอี้มาให้ยามาโมโต้นั่ง ยามาโมโต้เดินผ่านเก้าอี้ที่มาซารุยกมาให้ ไปหยุดยืนตรงโต๊ะทำงานของมาซารุ
“โต๊ะทำงานตัวนี้.. คู่ควรกับผู้บัญชาการตำรวจที่เก่งและมีความสามารถ” ยามาโมโต้หันมาจ้องหน้าเขม็งไปยังมาซารุ “คิดว่าตัวเองยังเหมาะสมกับตำแหน่งนี้อยู่มั้ย?”
“ผมขอโทษที่ปล่อยให้ ฮารุ มิอุระ รอดไปได้”
“กี่ครั้งแล้วที่ทำงานพลาด? อย่าคิดว่าเป็นญาติกับเมียฉัน แล้วฉันจะไม่กล้ายึดอำนาจที่เคยให้
“ขอโอกาสอีกครั้งนะครับ ผมรับรองว่าจะไม่พลาดอีก” มาซารุโค้งตัวขอโทษยามาโมโต้อย่างหนักแน่น ด้วยความรู้สึกผิด ยามาโมโต้ประเมินมาซารุด้วยสายตา “ได้ยินว่าผู้กองยูจิคอยขัดขวางงานของเรา”
“ท่านทราบ?” มาซารุพึมพำเบาๆ ด้วยความแค้น “ไอ้สุนัขลอบกัดทาคาโอะ!”
“ว่าไงนะ”
“เป็นเรื่องเข้าใจผิดกันครับ... ยูจิรู้หน้าที่ของตัวเองและยินดีทำงานรับใช้ท่านยามาโมโต้ทุกอย่าง”
“หวังว่าฉันจะไว้ใจคนไม่ผิด” สีหน้ายามาโมโต้เรียบนิ่ง ร้ายลึก คาดเดาอารมณ์ยาก มาซารุเครียด
มาซารุเปิดประตูเข้ามาในห้องทำงานยูจิ เห็นยูจินั่งพิงโซฟาด้วยสีหน้าผ่อนคลายเคลิบเคลิ้ม ในมือยูจิถือขวดยาระงับประสาทอยู่
“ไอ้ยูจิ!!”
ยูจิเหมือนคนละเมอตกใจ “พ่อ!”
มาซารุตรงเข้าไปคว้าขวดยาระงับประสาทจากยูจิมา โมโหมาก“แกยังไม่เลิกใช้ยาระงับประสาทอีกเหรอ!!”
มาซารุเขวี้ยงขวดยาทิ้ง แล้วกระชากตัวยูจิลุกขึ้น ตรงไปยังหน้าต่างห้องทำงาน “ไอ้ลูกไม่รักดี!!”
“พ่อจะทำอะไร?”