บทละครโทรทัศน์ รอยฝันตะวันเดือด ตอนที่ 10

ริว โคจิ คัตสึกับเซกิ ซุ่มมองลูกน้องมิซาว่าที่เฝ้าอยู่หน้าห้องพักจุนโกะ

คัตซึรายงาน “ผมกับเซกิแอบสะกดรอยตามพวกมิซาว่า จนรู้ว่าจุนโกะถูกพาตัวมาไว้ที่นี่”

เซกิแนะ “พวกมิซาว่าไม่อยู่แล้ว เราบุกเข้าไปเลยมั้ยครับ”

ริวออกคำสั่ง “ทุกคนรอฉันอยู่แถวนี้แหละ ฉันจะเข้าไปคนเดียว”

“แน่ใจเหรอครับ” โคจิถาม

ริวพยักหน้ายืนยันความคิดตนเอง “ความจริงใจของโอะนิซึกะเท่านั้นที่จะเอาชนะความกลัวมิซาว่าในจิตใจของจุนโกะ ผมต้องการให้ผู้หญิงคนนี้รู้สึกปลอดภัยเมื่ออยู่ข้างเรา” ก่อนกำชับทุกคน “ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นไม่ต้องบุกเข้าไปช่วย ผมไม่ต้องการให้มิซาว่าไหวตัวทัน”  

โคจิ คัตสึกับเซกิ ไม่ค่อยเห็นด้วยแต่จำต้องก้มศีรษะรับคำ 

ริวมองรอบ ๆ อย่างระมัดระวังก่อนแยกออกไป 

ริวเข้ามาในห้องจุนโกะ และปิดล็อคประตูด้านในอย่างรวดเร็ว เงียบมาก จุนโกะนอนคว่ำไม่ได้สติอยู่มุมหนึ่งของห้อง ริวรีบเดินเข้าไปหาจุนโกะ ค่อย ๆ พลิกร่างจุนโกะขึ้นมา เผยให้เห็นสภาพร่างกายของเธอเขียวช้ำ มีบาดแผลเต็มไปหมดทั้งตัว 

“พวกมิซาว่าทำร้ายเธอขนาดนี้เลยเหรอ?”  ริวมองจุนโกะด้วยความสงสาร ใช้มือข้างหนึ่งแตะใบหน้าเรียกจุนโกะเบา ๆ หลายครั้ง “จุนโกะ...” 

จุนโกะยังคงนอนนิ่งไม่รู้สึกตัว ริวหันมองรอบห้อง คิดหาวิธีทำให้จุนโกะฟื้น

คัตสึกับเซกิคอยมองเข้าไปในห้องพักจุนโกะ เป็นห่วงริว

คัตซึเอ่ยขึ้น “เงียบกริบ... โซเรียวจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้” 

“ผู้ชายกับผู้หญิงอยู่ในห้องด้วยกันสองคน  ฉันว่า...” เซกิเอานิ้วชี้ตัวเองมาจิ้มกันจึ๋งๆ เขินเอง ไม่กล้าพูด เสียงกระแอมของโคจิดังขึ้น คัตสึ เซกิ หันไปเห็นสีหน้าถมึงทึงของโคจิ แล้วชะงัก 

“แหะๆ  นิสัยไม่ดีครับ นี่แน่ะ” คัตสึหันไปตบปากเซกิเพี้ยะ! จนเซกิสะดุ้ง  

“ตบปากฉันทำไม!”

“ก็ปากแกเสีย ปากไม่มีหูรูด พูดให้โซเรียวเสียเกียรติ อยากโดนฉันตบปากหรืออยากคว้านท้องตัวเองก็เลือกเอา”