บทละครโทรทัศน์ รอยฝันตะวันเดือด ตอนที่ 10 หน้า 2
“จะเงียบได้รึยัง” โคจิดุเสียงเย็น
คัตสึกับเซกิจึงค่อยๆ ย่อตัวนั่งลงเหมือนจะสลด แต่ก็แอบซุบซิบคุยกันจุ๊กจิ๊ก จนโคจิส่ายหน้าระอา
ริวบิดน้ำจากผ้าขนหนูผืนเล็กลงในชามกระเบื้อง ริวใช้ผ้าผ้าขนหนูเปียกหมาดๆ เช็ดหน้า คอ และแขนให้จุนโกะอย่างแผ่วเบา ริวมองร่องรอยบอบช้ำตามใบหน้า คอ แขน ของจุนโกะด้วยความสงสาร “อะไรทำให้มิซาว่าต้องโหดร้ายกับเธออย่างนี้”
สักพักจุนโกะเริ่มรู้สึกตัว พยายามลืมตาอย่างยากลำบาก จุนโกะผวายันตัวเองลุกขึ้น หวาดกลัว ไม่ทันมองว่าริวเป็นใคร “อย่านะ...อย่าทำอะไรฉัน ฉันกลัวแล้ว”
“ไม่ต้องกลัวฉันไม่ทำร้ายเธอหรอก”
จุนโกะถอยกรูด... ริวเข้าไปหาจุนโกะพยายามอธิบาย แต่จุนโกะอยู่ในอาการผวา เพราะยังเบลอยา
“อย่าเข้ามา... อย่าทำร้ายฉัน.... อย่า” จุนโกะเริ่มกรีดร้อง ยกมือปัดป้องพัลวัน
ริวตัดสินใจเข้าไปกอดจุนโกะไว้แน่น แม้จุนโกะจะพยายามดิ้นรนขัดขืน “ใจเย็น ๆ ตั้งสติฟังฉัน... ฉันมาช่วยเธอ”
“ฮือ... ฉันกลัวแล้ว ฉันกลัวแล้ว”
ริวสงสารจุนโกะจับใจ จึงกอดจุนโกะไว้แน่น หวังให้ความปรารถนาดีของเขาส่งผ่านไปยังผู้หญิงที่น่าสงสารคนนี้ “ไม่ต้องกลัว... ฉันจะไม่ให้ใครทำร้ายเธอ”
ริวพูดอย่างนิ่มนวล ลูบหลังจุนโกะแผ่วเบา หวังให้เธอคลายความกลัวลง จุนโกะสะอื้นไห้ ร้องไห้จนตัวโยนในอ้อมกอดริว ท่าทางเริ่มอ่อนลง
ลูกน้องมิซาว่าเดินกลับมาที่รถ พร้อมอาหารเบนโตะกล่องหนึ่งท่าทางหัวเสีย คุยกับลูกน้องอีกคน “ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมต้องเอาใจนังจุนโกะด้วย”
“ท่านทาคาโอะไม่ต้องการให้มันตาย เราต้องใช้มันอีกเยอะ รีบเอาอาหารไปให้มันเถอะ”
รถมิซาว่าแล่นออกไป
จุนโกะเริ่มมีสติดีขึ้น ไม่หวาดผวาแล้ว จุนโกะขยับตัวอย่างงุนงง ที่เห็นตัวเองอยู่ในอ้อมกอดริว
“ดีขึ้นแล้วใช่มั้ย?” ริวคลายกอดจากจุนโกะ ยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
จุนโกะมองริวอย่างกล้าๆ กลัวๆ มีท่าทางระแวงเล็กน้อย“ขอบคุณค่ะ...โอะนิซึกะโซเรียว”
“เธอรู้จักฉันได้ยังไง?”
“ไม่มีใครไม่รู้จักศัตรูของมิซาว่า”
“แล้วพันธมิตรของมิซาว่าล่ะ เธอรู้จักมั้ย?”
จุนโกะชะงักไปนิดหนึ่ง ก่อนเลี่ยงสายตาริว ไม่ยอมพูดอะไร