บทละครโทรทัศน์ คลื่นชีวิต ตอนที่ 4 หน้า 4
จริยาเดินตามหลังศิริลักษณ์มาแล้วดึงแขนศิริลักษณ์ไว้ ศิริลักษณ์หันหน้ามา จริยาก็ตบหน้าศิริลักษณ์ทันที
ศิริลักษณ์เซเกือบล้ม “ตบฉันทำไม?”
“แกทำอะไรลูกชั้น พูดความจริงมา” จริยาหยิบมือถือมา เปิดโปรแกรมที่สามารถดูภาพจากกล้องวงจรปิดในบ้านได้ “บ้านนี้มีกล้องวงจรปิด และมือถือฉันก็ดูภาพได้”
ศิริลักษณ์ชะงัก แต่ยังแถต่อ “งั้นคุณก็ควรจะเห็นว่าลูกสาวคุณเดินเข้าห้องนอนหาท่านเอง ไม่ได้มีใครบังคับ”
“แต่ก่อนจีจะเดินขึ้นห้อง เขาเจอแก แกพูดอะไรกับลูกสาวฉัน !”
“ก็แค่บอกว่าถ้าอยากสบายเหมือนแม่ ก็ใช้วิธีเดียวกับแม่สิ .. แล้วลูกสาวคุณก็เดินขึ้นห้องนอนไปเลย เชื้อไม่ทิ้งแถวจริงจริ๊ง”
“ถ้าฉันโง่กว่าเธอ ฉันคงไม่ยืนอยู่เหนือหัวเธออย่างนี้! ..อย่าบังอาจมาทำลายลูกสาวฉัน”
“ทำลายเหรอคะ?! บางทีคุณจีราวัจน์อาจชอบก็ได้นะคะ ไหนๆ ก็มีข่าวมั่วกับผู้ชายไปทั่ว นอนกับคนอื่นไม่ได้เงิน แต่นอนกับท่านได้เงิน คุณหญิงยังชอบเลย ลูกก็คงไม่ต่างกัน”
“เธอคิดต่ำกับฉัน ฉันยังพอทน แต่ถ้าเธอคิดต่ำกับลูกฉัน.” จริยาจับหัวศิริลักษณ์ก้มลงมองที่เท้าตัวเอง “ฉันจะเหยียบขยี้เธอให้ต่ำอย่างที่เธอไม่คิดว่า คนอย่างฉันจะทำได้!” เธอปล่อยศิริลักษณ์อย่างแรง “จำไว้!!”
ศิริลักษณ์เซไปชนกับกำแพง จริยามองศิริลักษณ์ด้วยสายตาแข็งกร้าว แล้วเดินออกไป
ศิริลักษณ์เอ่ยอย่างแค้นใจ “คิดว่ากลัวเหรอ ! ฉันจะทำให้บรรลัยทั้งแม่ทั้งลูกเลย! ..คอยดู !”
จริยากดมือถือโทรหาสุกี้ ด้วยความรู้สึกผิดที่ตัวเองไม่เชื่อในสิ่งที่จีราวัจน์พูด “สุกี้..คุณอยู่ไหน..คอนโดจีเหรอ?.. แล้วจีถึงคอนโดรึยัง?”
สุกี้กำลังคุยกับจริยาด้วย สีหน้าเครียด โดยมีดารากายืนอยู่ข้างๆ “ยังครับ..ตกลงจีไปเจอคุณหญิงแล้วใช่ไหมครับ คุยกันโอเคแล้วไหมครับ ?”
จริยาหน้าเครียด เป็นห่วงว่าจีราวัจน์หายไปไหน“ไม่โอเค!..เขาทะเลาะกับฉัน..คุณช่วยโทรตามหาจีให้ที ..ฉันกลัวว่าจีจะทำในสิ่งที่เราไม่อยากให้ทำ!!”
ที่สำนักงานทนายความของสาธิต ทานตะวันเตรียมตัวกลับบ้าน... สรวิทย์ยังนั่งทำงานอยู
“พี่วิทย์ยังเตรียมสำนวนให้พี่ธิตไม่เสร็จอีกเหรอคะ ?”
“เปล่า พี่ทำเสร็จแล้ว แต่ที่นั่งอยู่นี่ เพราะรอไปส่งน้องตะวัน”
ทานตะวันยิ้มเขินๆ “พี่กลัวตะวันจะโดนฉุดเหรอคะ”
“เปล่า พี่กลัวจะโดนสาวข้างตึกฉุด เลยจะใช้หน้าตาของตะวัน เป็นอาวุธไล่คน”
ทานตะวันหุบยิ้มลงทันที เธอยกมือไหว้ “สาธุ ใครว่าตะวันขี้เหร่ ขอให้ได้แฟนขี้เหร่กว่าตะวันร้อยเท่าพันเท่า”
“พี่ขอโทษ...รีบเคาะโต๊ะ ถอนคำพูดเร็ว !”