บทละครโทรทัศน์ ลิขิตริษยา ตอนที่ 3 หน้า 4
กรองแก้วถอนใจเครียด “ยังไงฉันก็ไม่ยอมแพ้ ฉันต้องกำจัดเสี้ยนหนามของครอบครัวฉันอย่างนังซ่อนกลิ่นให้ได้”
ตลาดนัดตอนเย็นกำลังเลิก แม่ค้าหลายแผงกำลังเก็บข้าวของ นพเดินเซ็งๆ มา แล้วเดินไปที่คิวสามล้อถีบที่จอดเรียงรายอยู่ “ไปสามเสน” นพขึ้นไปนั่งบนรถ คนถีบสามล้อเริ่มออกรถ นพมองไปที่ตลาดแล้วต้องรีบบอกให้หยุด “เดี๋ยวก่อนจ้ะพี่ รอประเดี๋ยวนะ” นพเดินไปที่แผงขายกำไลที่กำลังจะเก็บร้าน “พี่...อย่าเพิ่งเก็บได้ไหมจ๊ะ ขอฉันดูหน่อย” คนขายพยักหน้า นพมองกำไลข้อมือหลายอันแล้วหยิบมาอันหนึ่งมาดู แล้วนึกถึงวันหนึ่ง
วันนั้นแม่ของนพที่ได้ยินเสียงโวยวายรีบวิ่งลงมาจากเรือน มีนพวิ่งตามลงมาด้วย แม่ร้องโวยวาย ”ขวัญ ซ่อนกลิ่นมันทำอะไรเอ็ง”
”มันจะขโมยกำไลของฉันน่ะแม่” ขวัญฟ้อง
“ฉันไม่ได้ขโมยนะ” ซ่อนกลิ่นรีบถอดกำไลส่งให้แม่นพ “ฉันกำลังจะคืนขวัญมันแล้วจ้ะน้าศรี”
แม่นพรับไว้แล้วตบหน้าซ่อนกลิ่นอย่างแรง “เอ็งอย่ามาปดข้า เอ็งมันก็ชั่วเหมือนแม่เอ็งนั่นแหล่ะ ชอบขโมยเป็นสันดาน”
ซ่อนกลิ่นเถียง “แม่ฉันไม่ได้ชั่วนะน้าศรี”
“แล้วที่แม่เอ็งแอบคบชู้กับผัวคนอื่นจนมีเอ็งออกมายังจะเถียงว่าแม่เอ็งดีอีกเหรอ” ซ่อนกลิ่นกำมือแน่นจ้องหน้าแม่นพด้วยความเจ็บใจ “ไปให้พ้นๆ เลยนะอีลูกชู้ แล้วอย่ามายุ่งกับลูกกูอีก เดี๋ยวลูกกูจะเสียคนเหมือนเอ็ง” ซ่อนกลิ่นจ้องหน้าด้วยความโกรธแต่ก็เดินออกไป นพที่ยืนมองด้วยความสงสารก็วิ่งตามไป “อ้าว...ไอ้นพ จะไปไหนไม่ดูน้องเอ็งล่ะ อย่าไปคุยกับนังซ่อนกลิ่นมันนะ ถ้าแม่รู้จะเฆี่ยนหลังลายเลย” เสียงแม่ตะโกนไล่หลังตามมา
นพยืนมองกำไลคิดถึงซ่อนกลิ่นสมัยเด็กๆ คนขายที่ยืนรอเริ่มไม่พอใจ “เอ้า...จะซื้อหรือไม่ซื้อล่ะพ่อหนุ่ม มืดค่ำแล้วฉันจะได้รีบกลับ”
“เอ่อ...ซื้อจ้ะซื้อ เท่าไหร่จ๊ะ”
“วงละบาท”
นพรีบส่งเงินให้ แม่ค้าส่งถุงกระดาษให้ นพเอากำไลใส่ถุงแล้วยิ้มๆ รีบเดินไปขึ้นสามล้อถีบ “ไปได้แล้วจ้ะ” รถสามล้อออกตัวไป นพนั่งมองถุงกระดาษใส่กำไลในมือด้วยความรู้สึกดีๆ “ถ้าเอ็งเห็นกำไลคงจะอารมณ์ดีขึ้นะซ่อนกลิ่น”
กลางดึกคืนนั้น ซ่อนกลิ่นลุกจากที่นอน ค่อยๆ เปิดหีบเอาห่อผ้าออกมา ขณะที่ค่อยๆ เดินย่องๆ จะออกจากห้อง ธูปพลิกตัว ละเมอพูด “ไปไหนวะ!”
ซ่อนกลิ่นตกใจแทบสิ้นสติไม่กล้าหันไป หลับตาปี๋ “เอ่อ..ฉัน เอ่อ.. ฉันจะไป...”
ธูปละเมอพูดต่อ “มาเก็บผ้าสิโว้ย ... รีดให้เสร็จเร็วๆ ด้วย!”
ซ่อนกลิ่นลืมตาขึ้น แล้วหันกลับมา เห็นธูปนอนตีแปลงอยู่ จึงพูดออกมาเบาๆ “โธ่โว้ย!! อีธูป อีเปรตวัดร้าง!! กูตกใจหมด” แล้วซ่อนกลิ่นก็เปิดประตูออกไป