บทละครโทรทัศน์ ลิขิตริษยา ตอนที่ 3 หน้า 5
ที่ถนนสามแพร่งศาลาริมน้ำ ซ่อนกลิ่นขุดดินเสร็จแล้วก็เอาห่อผ้าดำใส่ลงไปในหลุมแล้วรีบกลบให้เรียบร้อย ก่อนจะกระทืบดินที่ปากหลุมให้แน่น แต่เมื่อหันกลับมาก็ต้องตกใจตาโตอ้าปากค้าง
ก้านเผอิญผ่านมาเห็นพอดี จึงยืนดูอยู่ “แม่ซ่อนกลิ่นทำอะไรตอนนี้น่ะ”
“เอ่อ... ฉัน.. ฉันมาขุดเอาของที่ฉันฝังไว้น่ะจ้ะ”
ก้านทำหน้างง “ของที่ฝังไว้”
“เอ่อ คือ ฉันไม่ไว้ใจแม่ธูปน่ะจ้ะเลยเอาเงินมาฝังไว้ตรงนี้”
ก้านพยักหน้ารับ “เออ...ก็ดีนะ เพราะก่อนที่ธูปมันจะหนีตามผู้ชายไป เงินคนในบ้านหายกันวุ่น ไม่ต้องห่วงนะ ฉันไม่บอกใครหรอก แล้วฉันก็ไม่เอาด้วย เงินคนอื่นมันบาป”
“ขอบใจนะ งั้นฉันไปก่อนนะจ๊ะ”
“จ้ะ เดี๋ยวฉันสูบยาเสร็จก็จะไปนอนเหมือนกัน”
ซ่อนกลิ่นเดินไป ก้านเดินไปที่ท่าน้ำแล้วสูบยาไปฟืดใหญ่แต่ก็แอบสงสัยมองตามซ่อนกลิ่นจนลับตา แล้วหันหลังกลับไปที่หลุม มองซ้ายมองขวาเห็นไม้รวกท่อนสั้นๆ อยู่ท่อนหนึ่ง จึงหยิบมาขุดหลุมนั่นดู ดินถูกขุดขึ้นมาเรื่อยๆ จนเห็นห่อผ้าสีดำ ก้านหยิบขึ้นมาดู
“อยากรู้มากนักเหรอ?”
ก้านตกใจเงยหน้าขึ้นมองตามเสียง เห็นซ่อนกลิ่นยืนจ้องถลึงตาใส่ ซ่อนกลิ่นเอาเสียมฟาดไปที่หน้าของก้าน จนก้านล้มลง “อ๊ากกกกก”
ซ่อนกลิ่นยื่นหน้าไปใกล้ๆ ก้าน เพื่อดูว่าก้านตายแล้วหรือยัง ทันใดนั้นมือของก้านก็คว้าเข้าที่ข้อมือข้างขวาที่ถือเสียมอยู่ของซ่อนกลิ่น เพื่อหวังจะสู้ ทั้งสองยื้อยุดกันอยู่พักหนึ่ง
“ปล่อยฉันนะ” ซ่อนกลิ่นอาศัยจังหวะยืนขึ้น และกดเสียมลงไปบนตัวก้าน ด้วยความกลัวแผนล้มเหลวจึงระดมแทงก้านด้วยเสียมอีกหลายครั้ง ก้านนอนตายจมกองเลือด ซ่อนกลิ่นยืนมองศพก้านด้วยสีหน้าตื่นตะลึงตัวสั่นเทาด้วยความกลัว
หน้าเรือนนอน ผลเดินพาดผ้าขาวม้าออกเดินตามหาก้าน
พวงเดินมาจะเข้าเรือนร้องถาม “ลุง ยังไม่นอนเหรอ”
“ก็ไอ้ก้านนะสิ หายไปไหนไม่รู้ตั้งนานแล้ว เอ็งมาจากตึกใหญ่ได้เจอบ้างไหม”
“ไม่มีนะ ตอนฉันปิดตึกก็ไม่เห็นใครที่โรงรถด้วย สงสัยออกไปเที่ยวกับเพื่อนๆ มั้ง”
“ปกติถ้ามันจะไปไหนนานๆ ก็จะบอกนะ ถ้าไม่บอกก็คือเดินๆ อยู่ในบ้าน”
“คงลืมบอก ไปนอนเถอะลุง พรุ่งนี้ต้องตื่นไปเก็บดอกบัวมาให้คุณกรองแก้วไปทำบุญบังสกุลคุณพ่อเธอแต่เช้าไม่ใช่หรือ”
ผลพยักหน้ารับแต่ใจไม่ได้ฟัง พวงรีบเดินเข้าบ้านไป ผลยังไม่วายยืนมองหาอีก “มันไปไหนของมันวะ”
ซ่อนกลิ่นลากศพก้านมาถึงริมน้ำ แล้วเหวี่ยงศพก้านทิ้งไปในน้ำ และรีบเอามือล้างคราบเลือดในน้ำ พร้อมทั้งปัดเศษดิน เศษหญ้าที่ติดตามตัวออก ซ่อนกลิ่นมองภาพศพของก้านค่อยๆ จมน้ำอย่างลุ้นระทึกกลัวคนมาเห็น “อโหสิให้ฉันด้วยนะ ฉันจำเป็น” พอเห็นก้านจมไปก็รีบวิ่งไปที่หลุมเอาห่อผ้าใส่กลับไปแล้วรีบกลบดินอย่างเร็วร้อนรน “ใครก็ขัดขวางฉันกับคุณหลวงไม่ได้” ซ่อนกลิ่นมีสีหน้ามุ่งมั่นจะเอาชนะให้ได้