บทละครโทรทัศน์ ลิขิตริษยา ตอนที่ 6 หน้า 5
“เธอหมายความว่ายังไง ?!!”
โฉมฉายเข้าไปกอดประคองตัวกรองแก้ว “น้องกรองแก้วเสียลูกแล้วค่ะ” แล้วมองไปทางซ่อนกลิ่น “เพราะมีคนแอบเอายาขับลูกให้กิน !”
“อะไรนะ ?” หลวงเดชทีท่าตกใจ
“แล้วนังคนนั้น ..” กรองแก้วชี้หน้าซ่อนกลิ่น “ก็คืออีนี่ !!!!!”
ซ่อนกลิ่นรีบอ้อนหลวงเดช “น้องไม่รู้เรื่อง คุณพี่รุมใส่ร้ายน้อง คุณพี่ต้องให้ความเป็นธรรมกับน้องด้วยนะคะ”
โฉมฉาย กรองแก้ว ต่างมองหลวงเดชว่าจะพูดยังไง
“มันคงบุญไม่ถึง”
“คุณหลวงพูดว่ายังไงนะ” กรองแก้วอึ้งสนิท
หลวงเดชมองกรองแก้วด้วยสายตาเย็นชา “ฉันบอกว่าเด็กนั่นคงบุญไม่ถึง อยากเป็นลูกฉันทั้งๆ ที่อาจเป็นลูกคนอื่น ถึงได้มีอันเป็นไปอย่างนี้ไง”
โฉมฉาย กรองแก้วมองหลวงเดชอย่างอึ้ง ไม่อยากเชื่อว่าหลวงเดชจะพูดอย่างนี้ โฉมฉาย กรองแก้วพูดพร้อมกัน “คุณพี่ !!!!!”
กรองแก้วทั้งเจ็บปวด ทั้งเจ็บแค้น และร่างกายที่เสียเลือด ทำให้กรองแก้วเป็นลมไป
โฉมฉายกับพิศรีบเจ้าไปพยุงร่างกรองแก้วไว้ “กรองแก้ว !!!!”
หลวงเดชมองร่างกรองแก้วที่เป็นลมด้วยสายตาเย็นชา แล้วบอกกับซ่อนกลิ่น “เข้าห้องเถอะ” หลวงเดชเชยคางซ่อนกลิ่นอย่างทะนุถนอม “ดูสิ ..แก้มเป็นรอยเชียว” แถมพูดกระทบโฉมฉาย “ถ้าไม่เห็นแก่ความดีที่เคย ทำให้กันมา พี่จะจัดการให้สาสมเชียว !”
โฉมฉายมองหลวงเดชด้วยความเจ็บปวด หลวงเดชประคองตัวซ่อนกลิ่นเข้าห้อง ซ่อนกลิ่นมองด้วยความสะใจ
นพยืนอึ้งอยู่ที่บันไดขึ้นเรือน เพราะเห็นและได้ยินเหตุการณ์ทุกอย่าง
นพยืนมองหลุมที่ธูปกลบดินฝัง แล้วนึกถึงคำพูดของกรองแก้วและเจิมที่เขาเพิ่งได้ยินมา
“กรองแก้วอย่า !! น้องกำลังเจ็บอยู่ ! พี่ขอร้อง !” โฉมฉายร้องห้าม
“ปล่อยน้อง !! มันฆ่าลูกน้อง !! น้องจะฆ่ามัน !!” กรองแก้วโวยวายเหมือนคนบ้า
“อะไรกัน ! ฉันฆ่าใครที่ไหน !! อย่าใส่ร้ายฉันนะ !!” ซ่อนกลิ่นทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น
“แกเอาหม้อยาขับลูกสลับกับยาบำรุงของคุณกรองแก้วใช่ไหม !!” เจิมโวยลั่น
นพมองหลุมอย่างคิดๆ
กรองแก้วนั่งร้องไห้อย่างเจ็บช้ำใจอยู่บนเตียง โฉมฉาย พิศคอยปลอบประโลม
เจิมถือลูกประคบสมุนไพรเข้าห้องมา “ประคบรอยช้ำหน่อยนะเจ้าคะ”