บทละครโทรทัศน์ ลิขิตริษยา ตอนที่ 8 หน้า 5
“ไม่ต้องหรอกค่ะ อะไรผ่านไปแล้วก็ให้ผ่านไปเถอะค่ะ” ซ่อนกลิ่นหันไปหาบวรยศ “อุ๊ยตาย คุณหนูบวรยศหลับพริ้มน่าชังจริงเชียวนะคะ” ซ่อนกลิ่นเข้ามาเล่นกับบวรยศ โฉมฉายลืมตัวผละตัวบวรยศออกจากซ่อนกลิ่นด้วยความตกใจ ซ่อนกลิ่นหันมาถามอย่างสงสัย “มีอะไรหรือคะ”
“ไม่มีหรอก ฉันเอาลูกไปอาบน้ำก่อนดีกว่า” โฉมฉายอุ้มบวรยศเดินออกไปทันที
ซ่อนกลิ่นมองตามสีหน้าร้ายกาจ
ธูปเดินนำทองและเหมมาหยุดยืนที่บริเวณหนึ่งใกล้ๆ เรือนหลวงเดช “ห้องอีโฉมฉายอยู่ตรงโน้น เดี๋ยวข้าจะล่อมันออกมา แล้วเอ็งก็ทำตามที่ข้าบอกแล้วกัน”
ทองและเหมมองหน้ากัน พลันพยักพเยิด ก่อนจะตอบกลับไป “ได้ เร็วๆ หน่อยล่ะ ข้ากลัวใครมาเห็น ข้าไม่อยากโดนลากเข้าตะราง”
“เออน่า ตอนนี้พวกบ่าวไพร่ในเรือนมันไปกินข้าวกันหมด แต่พวกเอ็งก็อย่าให้พลาดแล้วกัน” พูดจบธูปก็เดินออกไปทันที
เหมหันมาถามทองอย่างสงสัย “คราวที่แล้วเรายังหนีตำรวจกันอยู่เลย จะทำอีกแล้วเหรอพี่”
“ก็ข้าอยากได้เงินนี่หว่า มันจำเป็นโว๊ย” ทองสีหน้ากังวลเล็กน้อย เหมือนว่าจริงๆ แล้วไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่
โฉมฉายสวมเสื้อผ้าให้บวรยศเสร็จ ก็สวมสร้อยคอให้บวรยศ หอมแก้มลูกชายอย่างแสนรัก ทันใดนั้นเองเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น
“คุณโฉมคะคุณโฉม เกิดเรื่องใหญ่แล้วเจ้าค่ะ”
โฉมฉายแปลกใจเดินไปเปิดประตู เห็นธูปยืนอยู่หน้าประตูสีหน้าตกใจมาก “มีอะไรรึธูป”
“คุณซ่อนกลิ่นเจ้าค่ะ คุณซ่อนกลิ่นถูกงูกัดเจ้าค่ะ”
โฉมฉายได้ยินก็ตกใจมาก “ห๊ะ!!!!!”
ธูปแกล้งเล่นละครทำเป็นตกใจมากคะยั้นคะยอโฉมฉายใหญ่ “เร็วสิคะคุณโฉม เดี๋ยวไม่ทัน”
โฉมฉายลังเลมองไปที่บวรยศ “ฉันไปตามคนมาดูลูกก่อน”
“บ่าวตามให้แล้วเจ้าค่ะ เดี๋ยวนังเจิมก็มาแล้ว เร็วสิคะคุณโฉม” ธูปเร่งเร้า
โฉมฉายมองบวรยศอย่างห่วงใยก่อนจะตัดสินใจเดินออกไป
โฉมฉายเดินตามธูปออกมาด้านนอก ทองกับเหมซุ่มแอบมองอยู่ ธูปหันมาพยักพเยิดส่งสัญญาณให้ทันที แล้วทองกับเหมก็รีบย่องออกไป
ที่ห้องนอนโฉมฉาย ทองเปิดประตูห้องเข้ามาเห็นบวรยศนั่งอยู่ก็รีบเข้าไปอุ้มทันที
เหมเดินตามเข้ามาในห้องส่งเสียงเร่ง “เร็วพี่ ฉันได้ยินเสียงพวกบ่าวข้างนอกนั่น”
ทองพยักหน้ารับ แล้วรีบอุ้มบวรยศออกไป
ทองอุ้มบวรยศ โดยมีเหมเดินตามมา เจิมและพวงเดินเข้ามาบริเวณนั้นพอดี ทั้งสองคนเห็นก็รีบหลบ โดยที่ทองเอามือปิดปากบวรยศไว้