บทละครโทรทัศน์ ลิขิตริษยา ตอนที่ 7
พิศอุ้มอรพิลาสเข้ามาในห้องนอน ด้วยสีหน้าหวาดกลัว
พวงกำลังทำความสะอาดห้องอยู่ก็หันมาถามด้วยความสงสัย “คุณพิศเป็นอะไรหรือเจ้าคะ”
พิศหันมาพยายามกลบเกลื่อน “ฉันไม่ได้เป็นไรนี่พวง”
“ก็คุณพิศดูหน้าซีดๆ นี่เจ้าคะ” พวงสงสัย
พิศนั่งลงทำไม่รู้เรื่อง “เช่นนั้นรึ ฉันคงต้องผัดหน้าหน่อยแล้ว เพราะประเดี๋ยวต้องไปวัดกับคุณพี่โฉม”
“อู๊ย เท่านี้คุณพิศก็งามแล้วเจ้าค่ะ บ่าวเตรียมชุดให้นะเจ้าคะ” พวงเอาใจ
“ขอบใจจ้ะ”
พวงลุกขึ้นเปิดตู้เสื้อผ้าเตรียมชุดให้พิศ พิศกอดอรพิลาสแน่น สีหน้ายังไม่หายกลัว
นพเดินมาที่ริมถนนบริเวณตลาด พลันมองเข้าไปที่ร้านทองซึ่งเคยเจอทองกับเหม ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไป
นพเดินเข้ามาหันไปเรียกเจ้าของร้าน แล้วสอบถาม “เมื่อวานนี้เห็นว่ามีคนเอาสร้อยทองมาขายใช่ไหม เป็นผู้ชายมากัน 2 คน”
เจ้าของร้านหันมามองนพงงๆ “ใช่แล้ว ทำไมรึ”
“ฉันอยากขอซื้อสร้อยเส้นนั้นต่อจะได้ไหม ฉันอยากได้จริงๆ”
เจ้าของร้านทองแปลกใจ
ซ่อนกลิ่นเคาะประตูกระท่อมพลางเรียกพรไปด้วย “พี่พร เปิดประตูเร็ว”
ประตูเปิดออก พอพรเห็นหน้าซ่อนกลิ่นก็ดีใจมาก “ซ่อนกลิ่น” พรดึงซ่อนกลิ่นมากอดทันที
ซ่อนกลิ่นผลักหน้าพรออกอย่างรำคาญ “อย่าเพิ่งได้ไหมพี่ ฉันมีเรื่องอยากให้พี่ช่วย”
พรได้ยินก็ชะงักทันที
นพเดินเข้ามาในศาลาสวดศพกรองแก้ว ขณะที่โฉมฉายและพิศนั่งอยู่ นพจึงเดินเข้าไปหา
“คุณนพรับประทานอะไรมาหรือยัง” โฉมฉายเอ่ยถาม
“เรียบร้อยแล้วขอรับ เอ่อ คุณโฉมขอรับ กระผมมีเรื่องสงสัยใคร่ถามคุณโฉมขอรับ”
“อะไรรึ”
นพหยิบสร้อยทองของกรองแก้วขึ้นมายื่นให้โฉมฉายดู “คุณโฉมเคยเห็นสร้อยเส้นนี้ไหมขอรับ”
โฉมฉายรับสร้อยเส้นนี้มาดูพลางทำสีหน้าครุ่นคิด ก่อนจะหันไปเรียกพิศ “คุณพิศลองดูนี่สิ”