บทละครโทรทัศน์ ลิขิตริษยา ตอนที่ 7 หน้า 5
“กลัวปากคนในเรือนน่ะสิ ฉันไม่อยากให้ใครเอาฉันไปนินทาว่าร้ายให้เสียหาย อีกหน่อยฉันจะต้องเป็นเมียเอกของคุณหลวง”
พรลุกพรึ่บขึ้นออกอาการไม่พอใจ “พูดแบบนี้แล้วเอ็งจะเอาข้าไปไว้ที่ไหน”
ซ่อนกลิ่นชะงักกึก เข้ามาออเซาะพร “พี่อยู่ในใจฉันเสมอแหละพี่พร” ซ่อนกลิ่นทำทีเป็นหอมแก้วพรทีนึงเพื่อเอาใจ “ฉันไปก่อนนะ แล้วฉันจะไปหานะ” ซ่อนกลิ่นรีบคว้าห่อยาของพรแล้วเปิดประตูออกไปทันที
หลวงเดชยืนอยู่สีหน้าบอกบุญไม่รับ โฉมฉายอุ้มบวรยศ และพิศอุ้มอรพิลาส หลวงเดชกวาดของบนโต๊ะลงพื้นด้วยความโมโห “โถ่เว้ยยยย คนหายไปทั้งคน ทำไมไม่มีปัญญาหากันวะ”
โฉมฉายพยายามปลอบ “ใจเย็นๆ ก่อนเถอะค่ะคุณพี่”
หลวงเดชหันมาแหวใส่โฉมฉายอย่างไม่พอใจ “หุบปากไปเสีย เธอไม่ช่วยพี่ก็อย่าพูดมาก”
เจิมได้ยินก็ไม่พอใจ “ทำไมคุณหลวงกล่าวกับคุณโฉมอย่างนั้นล่ะคะ คุณโฉมเธอไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วยนี่คะ”
หลวงเดชหันมาตวาดใส่เจิมอีกคน “อีเจิม ตกลงเอ็งเป็นบ่าวหรือเป็นนายข้ากันแน่ห๊ะ อยากโดนเฉดหัวออกจากเรือนใช่ไหม”
โฉมฉายรีบตัดบททันที “หยุดเถอะเจิม ถูกของคุณหลวง ฉันผิดเองที่ไม่ได้ช่วยตามหาซ่อนกลิ่น”
เจิมอ้าปากจะพูดแต่โฉมฉายส่ายหน้าปรามไว้ เจิมเลยจำเป็นต้องเงียบ ทันใดนั้นเองซ่อนกลิ่นก็วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา
พิศเห็นเข้าก็รีบหันไปบอก “คุณซ่อนกลิ่นมาแล้วค่ะ”
หลวงเดชรีบหันไปทันที ซ่อนกลิ่นโผเข้าหาคุณหลวงทันที “คุณพี่!!!”
หลวงเดชกอดซ่อนกลิ่นแน่นด้วยความเป็นห่วง “ซ่อนกลิ่น น้องหายไปไหนมา พี่เป็นห่วงมากรู้ไหม”
“น้อง น้อง โฮ…” ซ่อนกลิ่นร้องไห้เป็นเผาเต่า
หลวงเดชตกใจมาก “น้องเป็นอะไรไปรึ”
“น้องโดนนักเลงหัวไม้มันจับตัวไปค่ะ มันบอกจะเรียกค่าไถ่จากคุณพี่ แต่น้องหนีมาได้เสียก่อนค่ะ นึกว่าจะไม่มีชีวิตรอดกลับมาหาคุณพี่เสียแล้ว” ซ่อนกลิ่นตอบทำท่าทางหวาดกลัว
“โธ่ ซ่อนกลิ่นของพี่” หลวงเดชกอดซ่อนกลิ่นไว้แน่น
เจิมเบ้ปากออกอาการหมั่นไส้มาก
โฉมฉายรีบตัดบท “ไม่มีอะไรแล้ว น้องขอพาลูกไปเข้านอนก่อนนะคะ”
“น้องไปด้วยคนค่ะ” พิศรีบตาม
โฉมฉายและพิศอุ้มลูกเดินออกไป เจิมเดินตามไป สีหน้าเจิมหมั่นไส้ซ่อนกลิ่นมาก