บทละครโทรทัศน์ ลิขิตริษยา ตอนที่ 13 หน้า 4
เนตรอึกอักรู้สึกไม่สบายใจ “ฉันว่า..ฉันไม่ไปดีกว่าค่ะ”
เจิมหันมาแปลกใจ “ทำไมล่ะหนู ไม่อยากเจอคุณโฉม เอ่อ..แม่สร้อยเหรอ”
“ฉันไม่รู้จะพูดยังไงจ้ะน้า เพียงแต่...” เนตรรู้สึกสับสน
“เพียงแต่อะไร” บวรยศถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง
“ฉันขอเวลาหน่อยนะคะคุณตั้ม แค่ได้รู้ว่าแม่ปลอดภัยดีฉันก็สบายใจแล้วค่ะ”
จันรีบหันไปบอกบวรยศ “งั้นเรากลับกันก่อนดีไหมคะ คุณตั้มไม่กลับบ้านทั้งคืน คุณหญิงท่านแทบไม่เป็นอันนอนเพราะเป็นห่วงคุณตั้ม”
เนตรสะอึกหน้าเจื่อนๆ
ผลแทรกขึ้นทันที “ถ้าอย่างนั้นเรากลับกันดีกว่า ฉันอยากจะกลับไปเจอคุณโฉมเหลือเกิน”
“ฉันด้วย ตอนนี้ฉันดีใจจนทำอะไรไม่ถูกแล้วล่ะลุง” เจิมบอกกับเนตรและบวรยศ “เจิมไปก่อนนะคะคุณตั้ม ไปกันเถอะลุง” เจิมและผลรีบเดินออกไป
จันหันมาถามบวรยศ “ตกลงคุณตั้มจะกลับเลยไหมคะ”
บวรยศมองเนตรอย่างชั่งใจรู้สึกเป็นห่วง
โฉมฉายเดินออกมามองรอบๆ บ้านพยายามรื้อฟื้นความทรงจำ หลวงเดชและพิศยืนมองใกล้ๆ
“น้องคิดถึงบ้านเราเหรอจ๊ะ”
โฉมฉายหันมายิ้มให้หลวงเดช “ค่ะ ยี่สิบกว่าปีอะไรๆ ก็เปลี่ยนไปนะคะ”
“แต่คุณโฉมยังดูเหมือนคุณโฉมคนเดิมนะคะ คุณโฉมที่แสนดีของพวกเรา” พิศเอ่ยยิ้มๆ
อุ่นและพวงรีบเข้ามานั่งตรงหน้าโฉมฉายสีหน้าดีใจกันมาก
“คุณโฉม อุ่นเองค่ะ คุณโฉมจำได้ไหมคะ”
“พวงเองค่ะคุณโฉม”
โฉมฉายหันมามองอุ่นและพวงก็ยิ้มให้ “ทำไมฉันจะจำไม่ได้ล่ะ อุ่น พวง”
สองคนระริกระรี้ดีใจสุดๆ ทันใดนั้นเอง เจิมและผลก็เดินเข้ามา เจิมดีใจมาก “คุณโฉมขา”
โฉมฉายหันมาเห็นเจิมก็ยิ้มอย่างดีใจ “เจิม”
เจิมรีบปราดเข้ามาทรุดลงกอดเท้าโฉมฉาย ร้องไห้ด้วยความดีใจ “คุณโฉมของเจิมกลับมาแล้ว”
โฉมฉายร้องไห้ดีใจ ประคองเจิมให้ขึ้นมา “เจิมเป็นยังไงบ้าง สบายดีไหม”
“สบายดีค่ะ แค่ได้เห็นคุณโฉมปลอดภัยดี ชีวิตนี้เจิมก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้วค่ะ” เจิมร้องไห้เป็นเผาเต่า
โฉมฉายดึงเจิมเข้ามากอด “โถเจิม”
ผลมองไปปาดน้ำตาไป โฉมฉายหันไปยิ้มให้ผล “ผลใช่ไหม”
“ครับคุณโฉม”
“ยังขับรถให้คุณหลวงอยู่หรือเปล่า”