บทละครโทรทัศน์ ลิขิตริษยา ตอนที่ 12
ซ่อนกลิ่นเดินเครียดเป็นหนูติดจั่น ด้วยความกังวล ขณะที่หลวงเดชเดินเข้ามาสีหน้านิ่งๆ ซ่อนกลิ่นเห็นหลวงเดชก็รีบโผเข้าไปกอดเอว “คุณพี่!!!”
หลวงเดชแกะมือซ่อนกลิ่นจากเอวตัวเองทันที “ปล่อยเถอะ”
“แต่น้องยังไม่หายตกใจเลยนะคะ”
“ฉันว่าคนที่ตกใจควรจะเป็นนพมากกว่า”
ซ่อนกลิ่นสะอึกหน้าเจื่อนๆ ผละจากหลวงเดชทันที “ทำไมคุณพี่พูดอย่างนั้นคะ น้องโดนไอ้นพลวนลามนะคะ แต่คุณพี่ทำเหมือนน้องเป็นคนผิดซะเอง”
“เธอต้องขอบคุณนพมากกว่า ที่เขาไม่เอาเรื่องเธอ ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเธอคิดจะทำอะไรไม่ดีกับบ้านของฉันหรือกับตัวฉันอีก แต่บอกไว้ก่อนว่า เวรกรรมมีจริง อย่าริอ่านคิดอะไรต่ำๆ ทำเรื่องอุบาทว์ในเรือนนี้ ไม่อย่างนั้นแม่แต่เรือนเล็กฉันก็จะไม่ให้คุ้มกะลาหัว” หลวงเดชพูดจบก็เดินออกไปเลย
ซ่อนกลิ่นหน้าเสียกลัวความผิด
นพนั่งถอนหายใจอย่างอ่อนใจ ขณะที่ดวงตาถือถ้วยกาแฟเข้ามาวางตรงหน้าเอ่ยถาม “มีเรื่องไม่สบายใจอะไรเหรอคะ”
นพรับถ้วยกาแฟมาพลันยิ้มให้ดวงตา “ขอบใจจ้ะดวงตา พี่รู้สึกว่าตัวเองทำเรื่องไม่ถูกต้อง”
ดวงตาชะงักแปลกใจ “เรื่องอะไร เล่าให้น้องฟังได้ไหมคะ”
นพทำสีหน้าครุ่นคิดถึงเรื่องเมื่อตอนกลางวัน
หลวงเดชจ้องนพคาดคั้นรอคำตอบ “บอกฉันมาสินพว่าซ่อนกลิ่นกำลังทำอะไร”
นพอึกอักไม่รู้จะตอบยังไงดี “เอ่อ ผมคิดว่าซ่อนกลิ่นกำลังพยายามจะทำให้คุณหลวงกลับมาเป็นเหมือนเดิมครับ ด้วยการ” เขาอึกอัก “เอ่อ..”
หลวงเดชถอนหายใจเฮือกใหญ่ “เอาเถอะ ถ้านพไม่สะดวกใจจะบอกก็ไม่เป็นไร ฉันไม่อยากทำให้ใครอึดอัด”
“คุณหลวงไม่ว่าอะไรเหรอครับ”
“ไม่หรอก เธอกับซ่อนกลิ่นเป็นเพื่อนกันมาก่อน เธอคงไม่อยากเห็นเพื่อนเดือดร้อน อีกอย่างฉันเหนื่อยที่จะรับรู้เรื่องของซ่อนกลิ่นแล้ว ทุกวันนี้ฉันบอกตามตรงว่า ที่อยู่ด้วยกันฉันก็เต็มกลืนเหลือเกิน”
นพมองหลวงเดชอย่างแปลกใจ “คุณหลวงพูดเหมือนว่า ไม่ได้รู้สึกกับซ่อนกลิ่นเหมือนเดิมนะครับ”
“ใช่ ฉันเปลี่ยนไปแล้วล่ะนพ ทุกวันนี้ฉันคิดถึงแต่เมียทั้งสามของฉัน น่าเสียดายเหลือเกิน ที่ฉันรู้ตัวช้าไป ไม่รู้เวรกรรมอะไรทำให้ฉันต้องเสียเมียที่ฉันรักไปถึงสองคน” หลวงเดชน้ำตาซึมด้วยความเสียใจ