บทละครโทรทัศน์ ลิขิตริษยา ตอนที่ 12 หน้า 3
“บอกแม่ได้มั้ยว่าใคร ลูกเต้าเหล่าใคร ที่ทำให้ลูกของแม่เป็นแบบนี้”
“เค้าเป็นคนธรรมดา เป็นแม่ค้าขายขนมหวานครับ”
“อะไรนะ แม่ค้าเหรอ”
“คุณแม่รังเกียจเหรอครับ ที่ผมชอบแม่ค้าขายขนม”
“เปล่า แม่จะไปรังเกียจคนที่ลูกชอบได้ยังไง แม่แค่แปลกใจเฉยๆ เพราะไม่เคยเห็นลูกชอบใครมาก่อน ว่าแต่เค้าไม่ชอบลูกของแม่เหรอ ลูกถึงได้ซึมแบบนี้”
คุณหญิงมณีโวยวายกับพระยาราชรักษ์ด้วยความไม่พอใจ “น้องไม่ยอมนะคะคุณพี่ ลูกชายเราเป็นถึงลูกเจ้าคุณ จะให้ไปคบกับแม่ค้าได้ยังไง รู้ถึงไหนได้อายถึงนั่น”
“น้องได้บอกกับลูกแบบนี้รึเปล่า”
“ใครจะไปกล้าล่ะคะ เดี๋ยวลูกได้หนีเตลิดไปอีกคนกันพอดี”
พระยาราชรักษ์ถอนหายใจโล่งอก “ค่อยยังชั่วหน่อย”
“ทำไมคุณพี่พูดแบบนั้นคะ”
“ก็ดีไงที่น้องไม่โวยวายกับลูก เดี๋ยวลูกจะมองว่าน้องกีดกันความรัก เพราะรังเกียจคนที่ลูกชอบ”
“แต่เป็นแค่แม่ค้านี่น้องก็ไม่ไหวเหมือนกันนะคะ ใครรู้เข้าจะตอบเค้าว่าไง ลูกชายเจ้าคุณราชรักษ์กับคุณหญิงมณี มีคนรักเป็นแม่ค้าขายขนม เฮ้อ ทำไมลูกเราแต่ละคนถึงไม่ได้ดั่งใจน้องเลย ตาต้นก็คนนึงแล้ว ดันไปแอบชอบลูกหลวงเดช นี่ตาตั้มยังจะมาขัดใจน้องอีก”
“พี่บอกแล้วไงว่าลูกน่ะ เลี้ยงได้แต่ตัว ยังไงหัวใจก็เป็นของเค้า”
“แต่น้องรับไม่ได้จริงๆ นะคะ”
“น้องรักลูกไหมล่ะ”
“ทำไมคุณพี่ถึงถามอย่างนั้นล่ะคะ”
“ถ้ารักลูกก็ต้องให้ลูกเลือกคนรักเอง เพราะนั่นแหละ จะทำให้เค้ามีความสุข”
คุณหญิงมณีรู้สึกไม่เต็มใจเลยแม้แม่น้อย
ซ่อนกลิ่นหยิบตุ๊กตาคุณไสยขึ้นมาถือไว้ “ขอให้ได้ผลด้วยเถอะ” ซ่อนกลิ่นสวดคาถาเบาๆ
หลวงเดชก้มกราบพระ พลันอธิษฐานขอพรไปด้วย “พระพุทธองค์ทรงเมตตาผมด้วย ผมทุกข์ใจเหลือเกินกับความโง่เขลาที่เคยละเลยลูกเมีย จนพวกเขาต้องมีอันเป็นไป ผมไม่รู้จะทำยังไง ถึงจะชดเชยความผิดนี้ได้” หลวงเดชพูดทั้งน้ำตาซึมๆ
หลวงเดชเปิดประตูเข้ามาในห้อง เห็นซ่อนกลิ่นนอนยิ้มอยู่บนเตียง เอ่ยเรียกเสียงออดอ้อน “คุณพี่”