บทละครโทรทัศน์ ลิขิตริษยา ตอนที่ 12 หน้า 5
หน้าบ้านป้ารีในตอนเช้า เนตรกำลังกวนแป้งทำขนมสีหน้าเศร้าๆ
โฉมฉายเดินเข้ามาเห็นลูกซึมๆ ก็เข้ามาปลอบ “ยังไม่หายโกรธคุณตั้มอีกเหรอเนตร”
“เปล่าโกรธนะจ๊ะแม่”
“ไม่โกรธแล้วทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ”
“หนูแค่คิดว่า เรากับเค้าต่างกันเกินไป ไม่ควรที่จะคบกันจ้ะ”
โฉมฉายเข้าไปคว้ามือเนตรพลันสบตาลูกตั้งใจคุย “นี่เราชอบเค้าเข้าแล้วใช่ไหม”
เนตรสะอึก ไม่รู้จะตอบยังไง “มันเร็วเกินไปไหมจ๊ะแม่”
“ไม่หรอก คุณตั้มเป็นคนน่ารัก ขนาดแม่เองยังรู้สึกเอ็นดู จะแปลกอะไรที่เนตรจะชอบเค้า ส่วนเรื่องที่เราคิดว่าเรากับเค้าต่างกันเกินไป แม่ว่าให้คุณตั้มเค้าพิสูจน์เองดีกว่าไหม”
เจิมกำลังหวีผมให้พิศ พลางคุยกันไปด้วย
“ตอนนี้เจิมว่าซ่อนกลิ่นกลายเป็นหมาหัวเน่าในสายตาคุณหลวงไปแล้วนะคะ”
“ทำไมล่ะเจิม” พิศสงสัย
“ก็เมื่อวานยังโดนคุณหลวงไล่อย่างกับหมูกับหมา นังพวงมาบอกว่าเห็นซ่อนกลิ่นร้องไห้หนักเลยค่ะ”
“ก็สมควรแล้ว ทำกับคนอื่นไว้มาก”
“เจิมว่าคุณพิศเลิกแกล้งป่วยเถอะค่ะ สงสารคุณหลวง ตอนนี้คุณหลวงคงเหงา อยากได้เพื่อนคู่คิด เจิมเห็นคุณหลวงชอบไปร้องไห้ที่ศาลาริมน้ำบ่อยๆ สงสัยจะคิดถึงคุณโฉม คุณกรองแก้ว แล้วก็คุณหนูบวรยศ นึกแล้วก็สงสารคุณหลวงเหลือเกินค่ะ”
พิศถอนหายใจเครียดๆ “แต่ฉันจะแน่ใจได้ยังไงล่ะ ว่าถ้าฉันหายดีแล้ว ซ่อนกลิ่นจะไม่หาเรื่องรังแกฉันกับลูกอีก ยิ่งเห็นหนูอรรักซ่อนกลิ่นออกอย่างนั้น ฉันกลัวใจซ่อนกลิ่นเหลือเกิน”
“บางทีคุณพิศก็ต้องแสดงความเข้มแข็งให้คุณหนูอรเห็นบ้างนะคะ ถ้าคุณพิศอ่อนแออย่างนี้ แล้วเมื่อไหร่คุณพิศจะได้ลูกคืนล่ะคะ”
เจิมประคองพิศเดินมานั่งที่ศาลาริมน้ำ พิศมีสีหน้ากังวลตลอดเวลา
“คิดอะไรอยู่เหรอคะ” เจิมเห็นสีพิศก็เอ่ยถาม
“คิดถึงคำพูดเจิมน่ะสิ จริงอย่างเจิมว่า ฉันคงอ่อนแอเกินไป”
ธูปถือถาดอาหารเดินผ่านมาจะไปที่เรือนเล็ก เห็นพิศอยู่กับเจิมก็แอบฟัง
“อย่าเอาคำพูดเจิมมาคิดมากเลยค่ะ เจิมก็แค่อยากเห็นคุณพิศกับคุณหลวงกลับมาอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขเสียที”
“หรือฉันควรจะเลิกแกล้งบ้าจริงๆ” ตรึงงงง ธูปได้ยินก็ชะงักทันที