บทละครโทรทัศน์ ลิขิตริษยา ตอนที่ 14 หน้า 2
อีกคนของคุณพี่ อย่าให้ต้องถึงกับลงไม้ลงมือกันเลยค่ะ” หลวงเดชอ้าปากจะพูดแต่พูดไม่ออกเจ็บใจเลยเดินออกไป ซ่อนกลิ่นแอบยิ้มร้ายอย่างพอใจ โฉมฉายหันมาบอก “กลับเรือนเถอะซ่อนกลิ่น มีอะไรไว้ค่อยพูดค่อยจากันทีหลัง”
“ขอบคุณคุณโฉมนะคะ บุญคุณครั้งนี้ซ่อนกลิ่นจะไม่มีวันลืมเลยค่ะ” ซ่อนกลิ่นพยักพเยิดกับธูปพากันเดินออกไป
เจิมและพิศถอนหายใจเอือมสุดๆ
หลวงเดชนั่งอยู่บนเตียงสีหน้าโมโหมาก โฉมฉายเดินเข้ามาในห้อง พอเห็นหลวงเดชหงุดหงิดก็เข้ามานั่งข้างๆ
“คุณพี่โกรธน้องเหรอคะ”
“คุณโฉมไม่น่าทำอย่างนี้เลย พี่กำลังจะเค้นเอาความจริงจากซ่อนกลิ่นได้อยู่แล้ว”
“แต่คุณพี่ก็วู่วามเกินไปนะคะ ยังไงซ่อนกลิ่นก็เป็นผู้หญิง คุณพี่จะลงไม้ลงมือกับเขาไม่ได้นะคะ”
“รู้ไหมว่าคุณโฉมใจดีแล้วก็มองคนในแง่ดีเกินไป มันจะทำให้คุณโฉมต้องโดนคนไม่ดีรังแกเอาได้ง่ายๆ นะ”
“แต่น้องเชื่อนะคะว่าความดียังไงก็ต้องชนะความชั่ว คนดีต้องได้ดี ส่วนใครที่ทำไม่ได้ เค้าก็ไม่มีวันหลีกหนีกรรมที่เค้าทำได้พ้นหรอกค่ะ”
“พี่ไม่อยากเถียงกับคุณโฉมแล้ว” หลวงเดชล้มตัวลงนอน “นอนดีกว่า”
โฉมฉายมองหลวงเดชยิ้มๆ
ที่ห้องนอนพิศ เจิมบ่นออกมาอย่างไม่พอใจ “คุณโฉมน่ะ เคยเป็นยังไงก็เป็นอย่างนั้นนะคะ ใจดี เห็นอกเห็นใจคนอื่นหมด ไม่เว้นแม้แต่งูพิษอย่างซ่อนกลิ่น นึกแล้วน่าเป็นห่วงจริงๆ”
“ฉันเองก็รู้สึกอย่างเจิม แต่พูดอะไรไม่ได้เพราะยังไงคุณโฉมก็เป็นผู้ใหญ่ในเรือนนี้”
“นั่นสิคะ เจิมล่ะคันปากยิบๆๆ อยากจะเล่าให้คุณโฉมฟังให้หมดว่าซ่อนกลิ่นมันเลวยังไง แต่เล่าไปขี้คร้านจะโดนดุแทน ก็ได้แต่รอว่าเมื่อไหร่ความทรงจำคุณโฉมจะฟื้นคืนมาทั้งหมด คุณโฉมจะได้เชื่อพวกเราสักที”
“ยิ่งซ่อนกลิ่นเอาตัวรอดไปได้ ฉันยิ่งไม่สบายใจ เพราะซ่อนกลิ่นไปคบค้านักเลงโตอย่างนั้น ฉันกลัวว่าจะมีภัยมาถึงหนูอร”
เจิมพยักหน้าคิดตามรู้สึกห่วงไม่แพ้กัน “จริงด้วยค่ะ สงสัยเจิมคงต้องหมั่นไปดูเรือนเล็กบ้างแล้วล่ะค่ะ”
พิศทำสีหน้าครุ่นคิด “ฉันเองก็เหมือนกัน มันคงถึงเวลาที่ฉันต้องดูแลลูกด้วยตัวฉันเองแล้ว ต่อให้ต้องมีเรื่องกับซ่อนกลิ่นฉันก็ไม่กลัว” พิศสีหน้าจริงจังมาก
ที่เรือนเล็ก ธูปนั่งปาดเหงื่อสีหน้ายังไม่หายตกใจ “ธูปกลัวแทบแย่เลยค่ะ เห็นสายตาคุณหลวงแล้วแทบจะเป็นลมตายซะตรงนั้นเลย แต่คุณซ่อนกลิ่นเก่งมากเลยนะคะที่ยอมถึงกับกอดขาคุณโฉมบีบน้ำตาอ้อนวอนขนาดนี้ แทบไม่เหลือศักดิ์ศรีอะไรเลย ขนาดธูปเองเห็นแล้วยังเวทนาเลยค่ะ”
ซ่อนกลิ่นหันไปค้อนธูปขวับ “นี่แกชมหรือหลอกด่าฉันกันแน่ฮะนังธูป”