บทละครโทรทัศน์ แม่อายสะอื้น ตอนที่ 30 (จบบริบูรณ์)
บทประพันธ์ อนัญจนา
บทโทรทัศน์ สาวิตา
บ้านทรงพล นมน้อยนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โซฟา ทรงพลเดินเข้ามานั่งลงตรงข้าม นมน้อยเงยหน้าขึ้นมอง
“นมครับ...ผมขอโทษที่ไม่เชื่อคำพูดของนม แถมยังเคยโกรธนม พูดจาไม่ดีกับนมอีก ผมรู้แล้วครับว่าคนที่รักผมจริงและไม่เคยคิดทำร้ายผมเลยคือนม” ทรงพลลุกขึ้นมากราบลงที่ตักนมน้อย “ผมขอโทษจริงๆครับนม”
นมน้อยประคองให้ทรงพลลุกขึ้น “ไม่เป็นไรค่ะ... นมไม่เคยโกรธคุณพลเลย ลุกขึ้นนั่งเถอะค่ะ”
ทรงพลลุกขึ้นนั่งข้างๆนมน้อย
“นมมีแต่เป็นห่วงคุณๆ อยากเห็นคุณๆมีความสุข เวลาพวกคุณๆทุกข์ นมทุกข์ยิ่งกว่า”
“ผมรู้ครับนม”
“นมรับปากคุณพ่อคุณแม่คุณไว้ว่าจะไม่ทิ้งพวกคุณๆไปไหน จะดูแลคุณๆแทนท่านอย่างดีที่สุด นมไม่ไปไหนแน่นอนค่ะ ถ้าคุณๆไม่ไล่นม”
“โธ่......นมคร้าบบบบ”
นมน้อย มองทรงพลนิ่ง แล้วถาม “คุณพลตัดใจจากผู้หญิงคนนั้นได้หรือยังคะ”
ทรงพลอึ้ง นิ่งคิดไตร่ตรองสักครู่ “ผมยอมรับว่าคราวนี้ผมเจ็บมาก ผมเหมือนคนโง่ที่โดนหลอกมาทั้งชีวิต....แต่ผมก็โง่จริงๆใช่มั้ยครับนม”
“ไม่เอาค่ะ อย่าคิดอย่างนั้น คุณพลของนมเป็นคนดีต่างหากละคะ ใครจะคิดว่าหน้าสวยๆ อย่างนั้นจะโกหกหน้าตายได้ขนาดนั้น ลืมมันเสียเถอะนะค่ะ ให้มันเป็นแค่บทเรียนที่คุณพล จะได้ใช้เรียนรู้คนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตต่อไป อย่าเสียใจเลยนะคะ” นมน้อยกอดปลอบใจทรงพลอย่างสงสารจับใจ
โรงพยาบาล ดาวนิลนอนอยู่บนเตียง เทวัญยืนอยู่ที่ข้างเตียงกับหลิวหลิว
“น้องดาวนิลจะเป็นอะไรไหมคะ”
“ปลอดภัยดีแล้วครับ”
หลิวหลิวหงุดหงิด “ทำไมถึงทำอะไรแบบนี้ก็ไม่รู้” เทวัญดูลำบากใจ มองดาวนิลที่หลับอยู่อย่างเป็นห่วง
บ้านครูคำปัน ช่อเอื้องเช็ดตัวให้ครูคำปันที่นอนหลับอยู่ แล้วเอาผ้าห่มครูคำปัน หันไปบอกกลอง
“ดูตาก่อนนะกลอง”