บทละครโทรทัศน์ แม่อายสะอื้น ตอนที่ 30 (จบบริบูรณ์) หน้า 4
“คุณหมอหยุดยุ่งกับชีวิตดาวนิลซักที” เทวัญนิ่งไป “ปล่อยดาวนิลตายๆไปเถอะค่ะ ชีวิตดาวนิลไม่เหลือใครอีกแล้ว ดาวนิลไม่เหลือใครแล้ว”
“แล้วหมอล่ะดาวนิล”
“ดาวนิลรบกวนคุณหมอมามากแล้ว อย่าให้ดาวนิลรู้สึกว่าตัวเองเป็นภาระใครอีกเลยนะคะ คุณหมออนุญาตให้ดาวนิลกลับบ้านเถอะนะคะ ดาวนิลไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว นะคะคุณหมอ”
ดาวนิลจับมือเทวัญ เทวัญถอนหายใจอย่างลำบากใจ
โรงแรมทรงพล ทรงพลนั่งอยู่คนเดียวเงียบๆ มีถ้วยกาแฟวางอยู่ตรงหน้า แต่ดูเหมือนทรงพลจะไม่ได้หยิบขึ้นดื่มเลย สักพักทรงพลทำท่าเหมือนจะสลัดความคิดในหัว ยกกาแฟขึ้นดื่ม
โรงพยาบาล เทวัญเดินออกมาจากห้อง สีหน้ากลุ้มใจ แล้วเดินออกไป ทรงพลยืนแอบมองอยู่แล้วเดินเข้ามา มองเข้าไปในห้อง เห็นดาวนิลหลับอยู่ ทรงพลเอื้อมมือจะจับลูกบิดประตูแล้วก็เปลี่ยนใจ ทรงพลหยุดมือไว้ตรงนั้น ก่อนตัดสินใจไม่เข้าไปเจอดาวนิล ทรงพลหันหลังแล้วเดินจากไป
หลิวหลิวพาดาวนิลกลับมาที่คอนโด ตั้งแต่เดินลงจากรถ คนที่เดินสวนดาวนิลก็ต่างมองแล้วซุบซิบ หลิวหลิวพยายามเบี่ยงเบนความสนใจ “ค่อยๆเดินค่ะ ระวัง”
“เขาซุบซิบอะไรกันเหรอคะ เรื่องดาวนิลยังพูดกันไม่จบอีกเหรอคะ”
“คิดมากไปเองค่ะ เขาอาจจะคุยกันว่าพี่แต่งตัวสวยก็ได้” ดาวนิลรู้ว่าหลิวหลิวพยายามเบี่ยงเบน
หลิวหลิวพาดาวนิลไปนอนที่เตียง
“น้องนอนพักนะคะ แล้วก็ไม่ต้องคิดอะไรมาก เรื่องทุกอย่างมันไม่มีอะไรแล้วล่ะค่ะ”
“แล้วพี่ไม่โกรธดาวนิลแล้วเหรอที่ทำพี่ตกงาน”
“ก็เห็นสภาพแบบนี้ใครจะไปโกรธอะไรลง พี่ก็ร้ายกับหนูมามาก ให้คำแนะนำผิดๆไปซะก็เยอะ ก็ถือว่าเริ่มชีวิตที่ติดลบพร้อมๆกันไปแล้วกัน” ดาวนิลไม่ตอบอะไร
“คอนโดนี้จะหมดสัญญาปลายเดือน ถ้าน้องยังจะอยู่กรุงเทพ ก็หาเช่าที่ใหม่ที่มันถูกกว่านี้ไหมคะ พี่จะได้จัดการให้”
ดาวนิลพลิกตัวไปอีกทาง “ค่ะ”
หลิวหลิวมองดาวนิลแล้วถอนหายใจ “พักผ่อนนะคะ พรุ่งนี้พี่จะแวะเอาข้าวมาให้ตอนเช้า”