บทละครโทรทัศน์ แม่อายสะอื้น ตอนที่ 30 (จบบริบูรณ์) หน้า 3
“ทำไมล่ะ ดาวนิลจะรีบไปไหน ไปหาเจ้าพลเหรอ?” ดาวนิลเงียบ “ถ้าเขาอยากเจอดาวนิล เดี๋ยวเขาก็มาหาเองแหละ” ดาวนิลก้มหน้าร้องไห้ เทวัญใจอ่อน “หัดรักตัวเองซะบ้างสิดาวนิล”
ตอนค่ำ บ้านครูคำปัน ช่อเอื้องพยายามป้อนข้าวครูคำปัน “พ่อไม่กินแล้ว”
“พ่อเพิ่งกินไปคำเดียวเอง”
“พ่อไม่หิว ไม่อยากกินอะไรทั้งนั้น”
“ทำแบบนี้พ่อจะไม่สบายเอานะ”
“ชั่งมันเถอะ...พ่อไม่รู้จะอยู่ไปทำไมแล้ว”
“ทำไมพ่อพูดแบบนี้ พ่อไม่อยู่แล้วชั้นจะอยู่กับใคร พ่อไม่ห่วงชั้นบ้างหรือไง แล้วน้องกลองละ พ่อไม่รักไม่สงสารมันแล้วเหรอ” ครูคำปันนิ่งอึ้ง
“พ่อ....เขาไม่ใช่พี่ดาวนิลของเราแล้ว พ่อเลิกคิดถึงเขาเถอะนะ”
ครูคำปันพลิกตัวนอนหันหลังให้ ช่อเอื้องทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ร้องไห้
บ้านทรงพล ทรงพลกำลังจะออกจากบ้าน เสียงโทรศัพท์ดัง ทรงพลเห็นเป็นเบอร์เทวัญ กดรับสาย
“ครับ พี่เทวัญ” นมน้อยที่เพิ่งส่งกระเป๋าเอกสารให้พยายามสังเกตท่าทางทรงพล
“อะไรนะครับพี่” ทรงพลเงียบไปพักหนึ่ง “มีประโยชน์อะไรที่ผมต้องไป แค่นี้นะครับพี่ ผมต้องรีบไปทำงาน”
ทรงพลกดวางสาย แต่สีหน้ายังดูกลุ้มใจ
“ใคร..ทำ..อะไร..เพื่อเรียกร้องความสนใจอีกเหรอเปล่าคะ” ทรงพลไม่ตอบ “นี่คุณเทวัญคงหลงกลเขาไปแล้ว หวังว่าคุณพลคงไม่..” ทรงพลรีบพูดตัดขึ้นมา
“ผมไม่ใช่พี่เทวัญ ถ้าผมยังหลงเชื่ออะไรเขาอีก ผมก็คงดูโง่มากในสายตาเขา”
“ได้ยินแบบนี้นมก็สบายใจค่ะ คุณพลรีบไปทำงานงานนะคะ อย่าเอาเวลาไปเสียกับเรื่องไม่เป็นเรื่องเลยค่ะ”
“ครับ” ทรงพลเดินออกไป นมน้อยยิ้มอย่างพอใจ
หลิวหลิวนั่งเฝ้าดาวนิลอยู่ เสียงโทรศัพท์ดัง หลิวหลิวมองดาวนิลเห็นว่าหลับอยู่ ก็เดินออกไปรับสายข้างนอก พอหลิวหลิวออกไป ดาวนิลลืมตา แล้วรีบลุกขึ้นดึงสายน้ำเกลือออก เทวัญเปิดประตูเข้ามาพอดี
“ดาวนิลทำอะไรนะ เอาสายน้ำเกลือออกทำไม” เทวัญรีบไปจับไว้
“คุณหมอปล่อย ปล่อยดาวนิล”
“ดาวนิลมีสติหน่อยสิ”