บทละครโทรทัศน์ แม่อายสะอื้น ตอนที่ 30 (จบบริบูรณ์) หน้า 5
ดาวนิลไม่ตอบอะไร หลิวหลิวจะเดินออกไป ก่อนเดินออกจากห้อง หลิวหลิวหยิบโทรศัพท์มือถือดาวนิลออกมา หลิวหลิวดูชั่งใจ “เอาทิ้งไว้ให้ดีไหมนะ” หลิวหลิวทำท่าจะเก็บแล้วก็เปลี่ยนใจ
“แต่ถ้ามีอะไรฉุกเฉินจะไม่มีอะไรโทรน่ะสิ คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง หลับไปแล้วนี่”
หลิวหลิววางโทรศัพท์ไว้หน้าโต๊ะเครื่องแป้งแล้วเดินออกไป พอหลิวหลิวเดินออกไป ดาวนิลลืมตาหันมา แล้วลุกจากเตียงเดินไปที่โทรศัพท์ ดาวนิลกดเปิดโทรศัพท์ แล้วดูที่ข้อความที่มีแต่เทวัญที่ทิ้งข้อความไว้
“คุณพล..ไม่ห่วงดาวนิลแล้วจริงๆใช่ไหมคะ”
ดาวนิลเดินกลับมานั่งที่เตียง แล้วเปิดอินเตอร์เนต พอค้นหาชื่อตัวเองก็เจอข้อความเต็มไปหมด ดาวนิลเปิดไปที่กระทู้หนึ่ง
“ได้ข่าวว่าป่วยหนัก ไม่รู้จริงหรือเปล่า”
“เรียกร้องความสนใจ”
“คนโกหกแบบนี้ยังมีอะไรเชื่อได้อีกเหรอ”
“โกหกคนทั้งประเทศไม่พอ แฟนตัวเองก็ยังโกหก นี่ก็คงจะเล่นละครเรียกร้องความสนใจอีก”
“555 คงเล่นละครอย่างนี้ไปจนตาย เนอะ”
“คนเลวตายยากคับ แบนไปเลย อย่าให้มีที่ยืนในสังคม”
ดาวนิลอ่านแต่ละข้อความแล้วร้องไห้ออกมา ดาวนิลรีบกดปิดมือถือ
หมู่บ้านแม่อาย ทุกคนมาเยี่ยมครูคำปันที่บ้าน ครูคำปันนอนอยู่ในห้อง ช่อเอื้องต้อนรับทุกคนอยู่ตรงหน้าบ้าน
“ครูป่วยมาตั้งหลายวันแล้ว ยังไม่หายอีกเหรอ”
“อย่าหาว่าข้าสาระแนเลยนะ พาพ่อแกไปหาหมอเหอะ”
“ป้าคิดว่าชั้นไม่อยากพาไปเหรอ ชั้นบอกพ่อจนไม่รู้จะบอกยังไงแล้ว”
“ชั้นก็พยายามช่วยพูดแล้ว แต่ครูแกไม่ยอมเลย”
“ข้าว ตาก็ไม่ยอมกิน”
“งั้นก็เหลืออยู่ทางเดียวแล้วละ” ทุกคนมองหน้า “ก็ตามนังดาวนิลมันกลับมาดูใจพ่อมันสิ อาการแบบนี้ตรอมใจชัดๆ ชั้นเห็นในละครบ่อย”
“ช่อเอื้อง ปกตินังรินคำมันชอบพูดอะไรโง่ๆ แต่หนนี้มันพูดถูกน่ะ เอ็งโกรธพี่เอ็งมาก พวกข้าเข้าใจ แต่เห็นใจพ่อแกหน่อยเถอะ ครูแกจะทนไม่ไหวเอานะ” ทอนมองหน้าช่อเอื้องที่พูดไม่ออก
“ชั้นก็พยายามโทรเข้ามือถือเขาแล้ว แต่ติดต่อไม่ได้”