บทละครโทรทัศน์ แม่อายสะอื้น ตอนที่ 26 หน้า 4
“น้องดาวนิล!” ดาวนิลแกะมือหลิวหลิวที่ดึงไว้ออก แล้วเข้าไปจับมือครูคำปัน ครูคำปันยิ้ม
“มีอะไรเหรอครับคุณดาวนิล”
หลิวหลิวทำท่าเซ็ง แต่เห็นแล้วว่าห้ามไม่ได้รีบพูดขึ้นมา “ถ้าจะคุยกันก็อย่ามาคุยกันตรงนี้”
หลิวหลิวมองซ้ายมองขวา แล้วลากดาวนิลกับครูคำปันเดินไปที่สวน “ตามพี่มานี่ค่ะ”
หลิวหลิวลากดาวนิลเดินออกไป
สวนบ้านทรงพล ดาวนิลนั่งอยู่ที่เก้าอี้กับครูคำปัน หลิวหลิวยืนดูต้นทางให้อยู่
หลิวหลิวบ่น “ดีนะที่บ้านหลังนี้ใหญ่โต” หลิวหลิวหันไปมองดาวนิลที่นั่งอยู่กับครูคำปัน
“วันก่อน คนบ้านนี้เขาเปิดดูละครทีวีที่คุณเล่นด้วยล่ะครับ” ดาวนิลมองหน้าพ่ออย่าตกใจ
“เขาชอบกันใหญ่เลยครับ แต่เสียดายหูผมมันไม่ค่อยดี ฟังเสียงอะไรก็เพี้ยนไปหมด เลยได้ยินเสียงคุณไม่ชัด”
“เหรอคะ”
“คุณพูดอะไรนะครับ”
ดาวนิลมั่นใจแล้วว่าพ่อคงหูไม่ค่อยดี “ช่อเอื้องบอกว่า..คุณ...ตา..ไม่ค่อยสบาย หายดีแล้วเหรอคะ”
“โรคคนแก่น่ะครับ ดีขึ้นมากแล้วครับ ขอบคุณนะครับที่เป็นห่วง”
ดาวนิลดีใจที่ได้คุยกับพ่ออีกครั้ง พูดอะไรไม่ออกได้แต่มองหน้าครูคำปัน
“แล้วคุณดาวนิลล่ะครับ สบายดีไหมครับ วันนี้มีเรื่องอะไรกันหรือเปล่าครับ”
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ”
“น้ำเสียงคุณดูไม่สบายใจเลย นี่ผมพอจะช่วยอะไรคุณได้บ้างไหมล่ะครับ ไม่อยากให้คุณไม่สบายใจแบบนี้เลย”
“น้องดาวนิลคะๆ” หลิวหลิวรีบวิ่งมาหาดาวนิล “กลับเดี๋ยวนี้ค่ะ” หลิวหลิวพูดปากกว้างแบบไม่มีเสียง
“มีคนกำลังเดินมาทางนี้”
“ดาวนิลต้องรีบกลับก่อนนะคะ” ดาวนิลกลับมาจับมือครูคำปัน “วันหลังจะมาคุยด้วยอีกนะคะ”
หลิวหลิวดึงดาวนิลไป ครูคำปันพยายามจะคว้ามือลูกก็คว้าไว้ไม่ทัน ได้แต่เอื้อมมือค้างอยู่อย่างนั้น
ครูคำปันพูดเบาๆ “ผมจะรอนะครับ” ทรงวุฒิเดินเข้ามา ครูคำปันขยับตัวหันไปตามเสียงฝีเท้า
“คุณวุฒิเหรอครับ”
“วันนี้เปลี่ยนที่นั่งเล่นเหรอครับ แล้วนี่รู้ได้ยังไงว่าเป็นผม?”
“ผมจำเสียงเดินคุณได้น่ะครับ” ทรงวุฒิยิ้ม “แหม...หูดีไม่แพ้คนหนุ่มๆเลยนะครับ”
กลองวิ่งกลับเข้ามา