บทละครโทรทัศน์ แม่อายสะอื้น ตอนที่ 26 หน้า 5
“ไปเล่นซนที่ไหนมาฮะเรา ปล่อยตาอยู่คนเดียว” กลองยิ้มแบบเขินๆ “นี่ พี่ซื้อขนมมาฝาก”
กลองรีบรับมา “ขอบคุณครับ”
“แล้วพี่ช่อเอื้องไปไหนล่ะ พี่ไปหาที่บ้านก็ไม่เจอ”
“พี่ช่อเอื้องอยู่ที่บ้านคุณหมอเทวัญครับ” ทรงวุฒิสีหน้าเปลี่ยนทันที
“ผมขอกลับเข้าบ้านก่อนนะครับ รู้สึกไม่ค่อยสบาย กลองพาตากลับห้องที”
กลองพาครูคำปันเดินออกไป ทรงวุฒิมองกล่องขนมในมือแล้วเดินไปหาช่อเอื้องที่บ้านเทวัญ
ห้องครูคำปันบ้านทรงพล กลองพาครูคำปันเดินเข้ามาในห้อง
“คุณเขาให้ขนมมาใช่ไหม ไปกินในครัวนะ แล้วอย่าเพิ่งมากวนตา ขอตานอนพักหน่อย
“จ้ะตา”
กลองเดินออกไป ครูคำปันปิดประตู ล็อคกลอน แล้วเหมือนขาไม่มีแรงทันที ครูคำปันทรุดตัวลงนั่งแล้วปล่อยตัวเองร้องไห้ออกมา “ดาวนิล... ดาวนิลลูกพ่อ..พ่อตามลูกเจอแล้วจริงๆใช่ไหม” ครูคำปันนั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้น
ที่จอดรถข้างทาง หลิวหลิวออกมายืนคุยโทรศัพท์ ดาวนิลนั่งเหม่ออยู่ในรถที่จอดอยู่
“ค่ะ จะให้ไปเจอที่ไหนคะ ได้ค่ะ เดี๋ยวจะรีบไปค่ะ” หลิวหลิวกดวางสาย เปิดประตูรถแล้วขึ้นไปนั่ง
“คุณจิให้ไปเจอที่คอนโด” หลิวหลิวคาดเข็มขัด หันไปมองดาวนิลแบบขัดใจ
“น้องคะ นี่ช่วยมีสติหน่อยได้ไหมคะ นี่เรากำลังต้องไปจัดการเรื่องที่มันใหญ่มากอยู่นะคะ”
“ดาวนิลน่าจะบอกความจริงกับพ่อ”
“คุณน้องจะพูดแบบนี้ให้มันได้อะไรขึ้นมาคะ เมื่อกี้ก็ได้คุยกับพ่อไปแล้ว โชคดีแค่ไหนคะที่พ่อน้องหูเสื่อมจนจำเสียงน้องไม่ได้”
“พี่พูดว่าโชคดีเหรอคะ? ดาวนิลอยากคุยกับพ่อมานานเท่าไหร่แล้ว พอได้คุย พ่อไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากำลังคุยอยู่กับใคร”
“โอ๊ยยยยย จะคุยในฐานะใครมันก็คือได้คุยนั่นแหละค่ะ น้องจะมาเอาทุกอย่างให้ได้ดังใจน้องไม่ได้หรอกนะคะ” ดาวนิลเงียบ “เอาสติไปจัดการกับปัญหาที่มันอยู่ตรงหน้าดีกว่า อย่าลืมนะคะ ถ้าห้ามคุณจิดาภาไม่ได้ ผู้หญิงคนนั้นบอกเรื่องน้องกับทุกคน พ่อน้องก็ต้องรู้เรื่องนี้เหมือนกัน”
ดาวนิลมองหน้าหลิวหลิวน้ำตาคลอ หลิวหลิวหยิบแว่นกันแดดขึ้นมาใส่แล้วขับรถออกไป
หลิวหลิวเดินนำดาวนิลเข้ามาที่คอนโดจิดาภา จิดาภานั่งรออยู่แล้ว