บทละครโทรทัศน์ แม่อายสะอื้น ตอนที่ 18 หน้า 2
ช่อเอื้องรับจ้างทำงานในไร่ ทั้งรดน้ำ ขุดดิน ช่อเอื้องเอาผ้าเช็ดเหงื่อ เห็นช่อเอื้องยกพวกผักไปส่งให้เจ้าของ แล้วรับเงินมา “ขอบคุณจ้ะ มีงานอะไรเรียกชั้นอีกได้นะจ๊ะ”
ช่อเอื้องกำลังเดินกลับมาที่บ้าน ผ่านชาวบ้านสองสามคนที่จับกลุ่มนั่งคุยกันอยู่ พอเห็นช่อเอื้องก็เริ่มนินทา
“ดูดิ สงสารช่อเอื้องมันเนอะ ต้องไปทำงานที่ไร่”
“สงสารทำไม เป็นลูกก็ทำงานเลี้ยงพ่อแม่ ถูกแล้ว”
“เหมือนที่แกให้นังวิไลมันส่งเงินมาให้ทุกเดือนใช่มะ”
“แกไม่คิดจะทำงานเองบ้างเหรอไง คอยแต่ลูกส่งเงินมาให้”
“ทีครูคำปันไม่เห็นทำอะไร”
“ก็ครูแกตา..บอดแล้วนี่นา สงสารครู ต้องเลิกทำคณะการแสดงไปเลย”
“ครูแกตรอมใจด้วยละข้าว่า ถึงได้ขายของให้หนานเมืองไปจนหมดไง”
“พูดซะดูดีเชียว ไม่มีเงินกินข้าวจนต้องขายของล่ะว้า นี่ล่ะน้า.....ดันซวยมีลูกอกตัญญู หนีไปสบายที่กรุงเทพอยู่คนเดียว”
“งั้นที่บอกว่าพี่ดาวนิลไปเป็นดาราก็จริงเหรอจ๊ะ”
ชาวบ้านรีบเอามือปิดปาก “เฮ้ย อย่าพูดไป ถ้าช่อเอื้องมันได้ยิน มันอาละวาดตายเลย มันยืนยันว่านั่นไม่ใช่พี่มัน”
“แต่เรื่องนี้ข้าเห็นด้วยกับช่อเอื้องมันนะ” ชาวบ้านมองหน้า “จะไปใช่ได้ยังไง ดาราคนนั้นเขาออกจะสวย เป็นผู้ดี๊ผู้ดี ดาวนิลมันก็แค่สวยแบบบ้านๆ บุญวาสนามันไม่ได้ถึงขั้นนั้นหรอก ป่านนี้คงทำงานโรงแรมมีลูกมีผัวจนลืมพ่อ หรือไม่ผัวมันก็ห้ามไม่ให้ติดต่อกับทางบ้าน ก็แค่นั้นแหละ”
“แต่ดาราคนนั้นก็เหมือนพี่ดาวนิลมากเลยนะ แถมยังชื่อเดียวกันอีก อะไรจะบังเอิญขนาดนั้น”
“แต่นามสกุลไม่ใช่นี่ มันก็คงบังเอิญจริงๆนะแหละ อย่างที่นังบัวมันว่าดาวนิลที่เป็นดารานะดู ดีเกินกว่าจะเป็นนังดาวนิลลูกสาวครูคำปัน ที่เกิดที่แม่อายนี่ลิบลับเลย”
“นั่นนะซิ ถ้ามันได้ดีเป็นดาราจริง ข้าก็ไม่เห็นความจำเป็นอะไรที่มันจะทิ้งพ่อทิ้งน้องแบบนี้ นังดาวนิลเอ๊ย เมื่อก่อนแกก็ดูกตัญญูดี พ่อเขาลำบากเลี้ยงแกมานะ เมื่อไหร่จะกลับมาดูพ่อดูน้องแกซักทีวะ แล้วยังจะไอ้กลองที่เอามาทิ้งไว้ให้เลี้ยงอีก”
บ้านครูคำปัน ช่อเอื้องเดินกลับมาถึงบ้าน นั่งลงแล้วตักน้ำดื่ม ช่อเอื้องถอนหายใจ เสียงเด็กๆเล่นกันดังมาจากหลังบ้าน “เฮ้ย ช่วยกันดึงเร็ว ดึง”