บทละครโทรทัศน์ แม่อายสะอื้น ตอนที่ 18 หน้า 3
“ชั้นไม่ยอมหรอก!”
เด็กๆ เชียร์ “ดึงเลยดึง”
“กลอง!” ช่อเอื้องรีบวิ่งไปดูกลองด้วยความเป็นห่วง
หลังบ้านครูคำปัน ช่อเอื้องวิ่งไปถึงเห็นเด็กสองคนกำลังช่วยกันดึงขาเทียมกลอง กลองพยายามดึงกลับอย่างสุดแรง ขาเทียมอีกข้างวางกับพื้น เด็กๆเชียร์ “ดึงเลยดึง”
ช่อเอื้องดุ “หยุดเดี๋ยวนี้!” เด็กสองคนปล่อยมือ กลองดึงขากลับมาได้
“ทำอะไรกันน่ะ แกล้งเพื่อนอย่างนี้ได้ยังไง”
“พี่ช่อเอื้อง”
ช่อเอื้องพูดตัดขึ้นมา “แล้วปล่อยให้เขาแกล้งแบบนี้ได้ยังไง ทำไมไม่ร้องให้ใครช่วย”
“ต้องร้องทำไมล่ะจ๊ะ”
“พวกชั้นแค่เล่นชักคะเย่อกันเฉยๆ”
“แล้วทำไมไม่ใช้เชือก”
“ก็หาเชือกไม่ได้”
“เลยมาใช้ขากลอง?” ช่อเอื้องเสียงดุ “ใครเป็นคนต้นคิด พูดมา!” กลองค่อยๆยกมือแล้วยิ้ม
บ้านครูคำปัน ช่อเอื้องจูงมือกลองเดินกลับบ้าน “เล่นอะไรให้เหมือนเด็กปกติหน่อยได้ไหมเราน่ะ”
“ไงล่ะพี่ช่อเอื้อง” กลองยิ้ม “ตาบอกว่าหนูเป็นเด็กที่พิเศษนี่นา”
ช่อเอื้องมองกลอง “กลองดูแลตัวเองได้ใช่ไหม พี่ไม่ต้องเป็นห่วงใช่ไหม”
“ไม่ต้อง หนูจะคอยปกป้องพี่กับตาเอง” ช่อเอื้องลูบหัวกลองด้วยความเอ็นดู
“ไอ้กลอง ใครมาน่ะ?”
“ชั้นเองพ่อ จะเป็นใครได้ล่ะ”
ครูคำปันทำสีหน้าผิดหวัง แล้วค่อยๆคลำรอบๆตัวก่อนนั่งลง กลองรีบไปช่วย
“พ่อหิวหรือยัง เดี๋ยวชั้นไปทำกับข้าวให้นะ”
“พักก่อนก็ได้กลับมาเหนื่อยๆ”
“เหนื่อยอะไร ไม่ได้เหนื่อยซักหน่อย”
“เดี๋ยวหนูหุงข้าวให้เอง”
“หุงเป็นด้วยเหรอเรา”