บทละครโทรทัศน์ แม่อายสะอื้น ตอนที่ 7 หน้า 3
“เห็นมะ แล้วทำมาปากดีนะคะคุณนาย”
“นั่นของคุณหมอให้มาใช่มะ เอามานี่” คุณนายติ๊ดหยิบดูของกินด้านใน “ข้าวก็มีให้กินสามมื้ออยู่ละ ของดีๆพวกนี้ไม่เหมาะกับแกหรอก ชั้นกินเอง อารมณ์เสีย!”
คุณนายติ๊ดเดินออกไปอย่างหงุดหงิด ผึ้งเดินตามไป ดาวนิลได้แต่มองแต่ทำอะไรไม่ได้
ตอนเช้า บ้านครูคำปัน ช่อเอื้องแต่งตัวไปโรงเรียนเสร็จจะเดินออกจากบ้าน เห็นครูคำปันคุยกับคนในคณะ ช่อเอื้องแอบฟัง
“ชั้นก็ไม่อยากทำแบบนี้นะครู แต่ไม่มีงานแบบนี้พวกชั้นก็แย่”
“จะลาออกจากคณะแล้วจะไปทำอะไรกัน” คนในคณะมองหน้ากันอย่างลำบากใจ
“จะไปอยู่คณะหนานเมืองใช่ไหม” ทุกคนอึกอัก “ถึงขั้นนี้แล้ว บอกชั้นมาตรงๆเถอะ”
“ครูก็รู้ว่าอ้ายศักดิ์มันได้งานอะไรมาก็ให้แต่คณะนั้น”
“จริงๆ พวกชั้นก็ไม่อยากทิ้งครูนะ”
ช่อเอื้องทนไม่ไหวก้าวออกมา “แล้วทำแบบนี้ไม่เรียกทิ้งกันตรงไหน!”
“ช่อเอื้อง”
“พ่ออุตส่าห์สอนวิชาให้ แต่กลับจะไปทำงานให้คณะคู่แข่ง แบบนี้เรียกหักหลังกันชัดๆ”
“ถ้ามันยังพอมีงานพวกชั้นจะอยากทำแบบนี้เหรอ แต่นี่คณะเราไม่มีงานมาหลายเดือนแล้วนะ”
“แล้วทำไมถึงไม่ยอมลำบากไปด้วยกัน ทำแบบนี้เหมือนยิ่งซ้ำเติมกัน”
“พอเถอะช่อเอื้อง ทุกคนก็ต้องหาเลี้ยงปากท้องกันทั้งนั้น”
“ขอบคุณจ้ะครูที่เข้าใจ ถ้าคณะครูกลับมามีงานเมื่อไหร่พวกชั้นจะกลับมาช่วยนะ พวกชั้นลาล่ะ”
ทุกคนยกมือไหว้แล้วเดินออกไป ครูคำปันถอนหายใจแล้วเดินขึ้นบ้าน
“เพราะพี่ดาวนิลไม่กลับมาใช่มั้ย ทุกอย่างถึงได้เป็นแบบนี้”
“จะไปโทษพี่เขาได้ยังไง พ่อผิดเองที่หางานไม่ได้”
“ถ้าตอนนั้นเราไม่ต้องเสียค่าปรับให้อ้ายศักดิ์ เราก็มีเงินเก็บพอจ่ายให้คนในคณะอยู่บ้าง”
“เรื่องที่มันผ่านไปแล้ว จะไปพูดถึงให้มันได้อะไรขึ้นมา”
“แล้วเราจะทำยังไงต่อไปล่ะพ่อ”
“รอพี่เขากลับมาค่อยว่ากันละกัน”
“พ่อยังจะคิดว่าพี่เขาจะกลับมาอีกเหรอ นี่มันผ่านมาตั้งกี่เดือนแล้วที่พี่เขาไม่ติดต่อมาเลย”