บทละครโทรทัศน์ แม่อายสะอื้น ตอนที่ 22
บทประพันธ์ อนัญจนา
บทโทรทัศน์ สาวิตา
ในห้องครูคำปันบ้านทรงพล ครูคำปันนั่งอยู่ในห้องมืดๆ กลองหลับอยู่ข้างๆ ครูคำปันนั่งนิ่งสายตามองตรงไปข้างหน้านิ่งนาน กลองรู้สึกตัวหันมาเรียกตา
“ตา....มานอนเถอะ” กลองลุกขึ้นมาพาตาไปนอน
งานเลี้ยงเปิดตัวโรงแรม ดาวนิลมองช่อเอื้อง มองทรงพลที่มองตรงไปบนเวที ไม่แม้แต่จะสนใจดาวนิล ดาวนิลทนไม่ได้ เดินออกจากงานไป เทวัญมองตามอย่างเป็นห่วง ทรงพลไม่แม้แต่จะหันไปมอง การแสดงจบเสียงแขกปรบมือ ทุกคนปรบมือ
ดาวนิลวิ่งหลบมาที่ริมทะเลแล้วทรุดตัวนั่งลงที่ชายหาด แล้วร้องไห้
“ช่อเอื้อง...พี่ขอโทษ พี่มันเลวเอง พ่อ...ดาวนิลขอโทษ ดาวนิลทำพ่อกับน้องเสียใจ ดาวนิลไม่คิดว่าเรื่องทุกอย่างจะเป็นแบบนี้” ดาวนิลร้องไห้ “แม่....ขอโทษนะกลอง แม่แค่อยากให้กลองมีพ่อเหมือนคนอื่น”
ดาวนิลเงยหน้าบนฟ้า แล้วมองทะเลตรงหน้า ก่อนลุกขึ้นยืน เดินไปที่ทะเล
งานเลี้ยงเปิดตัวโรงแรม เทวัญมองหาดาวนิลไม่เจอ เลยตัดสินใจบอกทรงพล
“ดาวนิลหายไปเลย.... พล แกไม่เดินไปตามเขาหน่อยหน่อยเหรอ”
“พี่เป็นห่วง พี่ก็เดินไปตามเองสิ” เทวัญมีสีหน้าไม่สบายใจ
ที่ริมทะเล เห็นแต่รองเท้าดาวนิลวางอยู่ที่หาด
ที่งานเลี้ยงเทวัญดูไม่สบายใจ “ให้เวลาดาวนิลเขาหน่อยสิ”
“มันยากนักเหรอพี่กับการพูดความจริงออกมา”
“อาจจะเป็นเพราะเขารักแกมากก็ได้นะ”
“เหมือนที่พี่รักผม แต่ก็ช่วยกันปิดบังความจริงน่ะเหรอ ทำไมพี่เทวัญไม่บอกผมมาว่าพี่กับเขาเคยคบกัน”
“อะไรนะ?”