บทละครโทรทัศน์ แม่อายสะอื้น ตอนที่ 22 หน้า 3
พนักงานวิ่งมากระซิบบอกทรงวุฒิ ทรงวุฒิขอตัวจากแขกแล้วรีบเดินตามพนักงานไป ช่อเอื้อง สงสัยว่ามีอะไรรีบเดินตามไป เจ้าหน้าที่พยาบาลอุ้มดาวนิลขึ้นรถ ทรงวุฒิวิ่งมาเจอทรงพลกับเทวัญ
“เป็นยังไงบ้างพี่”
“ยังหมดสติอยู่”
“ผมไปกับดาวนิลนะ”
“เดี๋ยวชั้นรีบตามไป” ทรงพลขึ้นรถพยาบาลไป ช่อเอื้องวิ่งมาถึงพอดี
“เกิดอะไรขึ้นคะ” ช่อเอื้องมองไปที่รถก่อนประตูปิดแล้วสีหน้าตกใจ “พี่ดาวนิล...” ช่อเอื้องหันไปหาเทวัญอย่างตกใจ “พี่ดาวนิลเป็นอะไรคะคุณหมอ!”
“จมน้ำแต่น่าจะปลอดภัยดีแล้ว” เทวัญหันไปบอกทรงวุฒิ “เดี๋ยวชั้นรีบตามไปที่โรงพยาบาลก่อนนะ”
“ใช้รถโรงแรมได้เลยพี่”
“หนูไปด้วยค่ะ” เทวัญกับช่อเอื้องรีบเดินออกไป ทรงวุฒิจะตามก็ติดงานไม่กล้าทิ้งแขกไป
ทรงวุฒิตะโกนตามหลัง “เป็นยังไง โทรบอกชั้นด้วยนะช่อเอื้อง” พอทั้งคู่วิ่งไปทรงวุฒิดูมีสีหน้าสงสัย
“เอ๊ะ...แปลก ทำไมช่อเอื้องเรียกว่า พี่ดาวนิล ทุกทีก็เรียกคุณนี่นา”
ห้องพักโรงพยาบาล ดาวนิลนอนอยู่บนเตียง ทรงพลนั่งเฝ้าอยู่ ทรงพลมองดาวนิลด้วยความเป็นห่วง
ทรงพลจับมือดาวนิลแล้วก้มหน้าลงไปซบที่มือนั้น
ช่อเอื้องนั่งรออยู่ที่นั่งรอด้านนอก เทวัญเดินมาหานั่งลงข้างๆ “ไม่เข้าไปดูพี่เขาหน่อยเหรอ”
“เขาปลอดภัยดีใช่ไหมคะ”
เทวัญพยักหน้า ช่อเอื้องก้มหน้าร้องไห้ออกมา เทวัญมองช่อเอื้องด้วยความเป็นห่วง
“เพราะหนูใช่ไหมคะคุณหมอ” เทวัญกุมมือช่อเอื้อง “อย่าโทษตัวเองแบบนั้นสิ”
“หนูแค่อยากให้พี่เขารู้สึกผิด หนูไม่คิดว่าเขาจะ....” ช่อเอื้องร้องไห้ออกมาอีก เทวัญกอดไหล่ช่อเอื้องแล้วดึงมากอดเบาๆให้หยุดร้องไห้ เพราะไม่รู้ว่าจะทำอะไรได้ดีกว่านั้น
โรงแรม รถตู้ขับมาจอด ทรงพลเปิดประตูลงมาก่อนแล้วหันไปรับดาวนิลลงมา เทวัญกับช่อเอื้องลงตามมา ทรงวุฒิยืนรอรับอยู่ “โอเคแล้วใช่ไหมครับพี่ดาวนิล ผมตกใจแทบแย่”
“ขอโทษนะคะที่ทำให้ต้องเป็นห่วง” “ให้เขาขึ้นไปพักก่อนเถอะ ไปครับ” ทรงวุฒิรีบหลีกทางให้ ทรงพลพาดาวนิลเดินเข้าโรงแรมไป