บทละครโทรทัศน์ แม่อายสะอื้น ตอนที่ 10 หน้า 5
“กี่โมงก็ได้ครับ ผมอยู่ที่โรงแรมอยู่แล้ว คุณดาวนิลถึงแล้วโทรหาผมได้เลย หรือว่าจะให้ผมไปรับก็ได้”
“ไม่เป็นไรค่ะ ชั้นไปเองดีกว่า”
ผึ้งเดินมาเห็นไม้ถูพื้นวางทิ้งอยู่ก็มองหาดาวนิล แล้วได้ยินเสียงดาวนิลแอบคุยโทรศัพท์ก็แอบย่องเข้าไปฟัง
“งั้นซักสองทุ่มนะคะ”
“ได้ครับ ผมจะรอที่ห้องอาหาร แล้วเจอกันครับ” ทรงพลกดวางสาย เห็นว่านมน้อยแอบฟังอยู่
ดาวนิลเดินกลับมาที่ไม้ถูพื้นแล้วทำความสะอาดพื้นต่อ ผึ้งทำเป็นเดินกลับเข้ามาพร้อมเสื้อในมือ
“เหมือนเดิม งานด่วน”
“เอาไปแขวนไว้ด้านในเลย เดี๋ยวชั้นถูพื้นเสร็จจะเข้าไปทำให้”
“นี่ วันนี้ชั้นว่าจะออกไปดูหนังหน่อย แกจะไปไหนหรือเปล่า ชั้นจะได้ให้ปิดร้านแทน”
“ชั้นจะไปไหนได้ล่ะ งานเยอะแยะ”
“วันนี้คุณนายก็ว่าจะรีบออกไปธุระข้างนอก ดีเลยชั้นจะได้ออกไปเที่ยวไวๆ”
ผึ้งเดินออกไป ดาวนิลยิ้มอย่างดีใจ แล้วรีบหาชุดที่พอจะยืมไปใส่ได้คืนนี้ ผึ้งแอบมองดูอยู่
ห้องประชุมช่อง ผู้บริหารช่องมองแฟ้มตรงหน้า
“นางเอกคนนี้อีกแล้วเหรอ เล่นเรื่องแนวนี้ติดๆกันไม่รู้กี่เรื่องแล้ว คนดูเบื่อแย่”
“หรือจะเปลี่ยนเป็นลูกแก้วดีคะ”
“เด็กไป ลูกแก้วเพิ่งจะสิบเจ็ดสิบแปด เรื่องนี้นางเอกมันเป็นผู้บริหารแล้วนี่ ฝีมือก็ยังไม่ถึงด้วย”
“แต่คนอื่นก็คิวเต็มหมดเลยน่ะค่ะ”
“ดาราระดับนางเอกเดี๋ยวนี้หายากจริง ที่มีก็เรื่องมาก นี่ก็มีมาพูดต่อรองเรื่องต่อสัญญากับช่องอีกคนละ พอดังหน่อยก็แบบนี้” ผู้บริหารมองหน้าผู้จัด “หรือว่าจะลองปั้นนางเอกใหม่”
“จะดีเหรอคะ บทเรื่องนี้มันยาก จะไม่เสี่ยงไปหน่อยเหรอคะ หรือจะดันตัวนางรองซักคนขึ้นมาล่ะ”
“ไม่ดีหรอกค่ะ บทเรื่องนี้เล่นดีๆ เกิดน่าดูเลย เสียดายบท”
“แล้วจะเอายังไง จะมีไหมล่ะคนที่เล่นดีด้วย ไม่ใหม่ด้วย เอ๊ะ..แล้วคนนั้นล่ะที่เคยเอามาให้ดูคราวก่อน”
“ที่เป็นดารารับเชิญน่ะเหรอคะ”
“อืม สวยดีนะ เล่นดีไหมล่ะ” ผู้จัดละครทำท่าคิด
ห้องประชุมบริษัทผู้จัดละคร หลิวหลิวกำลังเปิดดูเรื่องย่อของละครที่จะให้ดาวนิลเล่นอยู่กับผู้กำกับ 2 คน
หลิวหลิวทำเป็นไม่ค่อยสนใจ “นี่มันใช่บทนางรองเหรอคะ เป็นเพื่อนนางเอกคนที่ 2”