บทละครโทรทัศน์ แม่อายสะอื้น ตอนที่ 2 หน้า 4
“ไม่เป็นไร เพิ่งเริ่มการแสดงเอง” ทรงพลหันไปมองบนเวที เห็นดาวนิลกำลังรำดาบอยู่ ทันใดนั้น อยู่ๆไฟก็ดับลง พนักงานตกใจ “แย่ละ สงสัยไฟตก รีบไปจัดการเร็ว”
“ทำไงดีล่ะพ่อ”
อยู่ๆใครคนหนึ่งถือเทียนมาวางตรงเวที เป็นทรงพลที่แก้ปัญหาให้เพื่อนโดยเอาเทียนที่ตั้งอยู่ที่โต๊ะมาวางตรงเวที ครูคำปันเห็นเลยให้นักแสดงคนอื่นทำตาม ดาวนิลรำดาบต่อท่ามกลางแสงเทียน ระหว่างรำก็แอบมองทรงพล เสียงโทรศัพท์ดัง ทรงพลเดินออกไปรับด้านนอก ดาวนิลเหลือบมองตามทรงพลไป พอดาวนิลรำจบ ไฟก็มาพอดี แขกทั้งงานงานปรบมือให้ดาวนิล ดาวนิลหันไปมองหาทรงพลที่หายไปแล้ว จนทอนสังเกตเห็น
งานจบลง ธีระส่งซองใส่เงินค่าแสดงส่งให้ครูคำปัน
“ขอบคุณนะครับครู แขกชอบกันมากๆ เอาไว้ห้องอาหารเสร็จเมื่อไหร่ ผมจะให้มาแสดงอีกนะครับ”
“ยินดีครับ”
“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”
ครูคำปันยกมือไหว้ ฎครับ สวัสดีครับ” ธีระรีบยกมือไหว้ตอบอย่างรวดเร็ว ดาวนิลและช่อเอื้องไหว้ธีระ
ดาวนิล/ช่อเอื้อง “ขอบคุณค่ะ” ธีระพยักหน้ารับไหว้แล้วเดินออกไป
“เย่ เสร็จงานซักที”
“เสร็จอะไรกัน ไปช่วยพี่ทอนเขาเก็บของขึ้นรถไป”
“จ้ะ” ช่อเอื้องเดินออกไป ครูคำปันหันมามองดาวนิล
“วันนี้ลูกรำได้สวยมากดาวนิล พ่อภูมิใจในตัวลูกมากๆ ลูกทำให้คนได้เห็นศิลปะการแสดงที่สวยงามของล้านนา”
“ก็เพราะชั้นเป็นลูกศิษย์ของครูคำปันที่เก่งมากๆนี่จ๊ะ”
“สัญญากับพ่อนะดาวนิล ว่าลูกจะไม่ทิ้งการแสดงพวกนี้”
“พ่อไม่ต้องห่วงเลย ยังไงชั้นก็ไม่มีวันทิ้งวิชาที่พ่อสอนแน่ๆ” ครูคำปันมองลูกสาวอย่างชื่นชม
เช้าวันใหม่ บ้านหนานเมือง รินคำวิ่งหน้าตาตื่นมาขึ้นมาบนบ้าน รีบปลุกพ่อที่นอนหลับอยู่
“พ่อ! พ่อ! แย่แล้ว!”
“อะไรนังรินคำ! คนกำลังนอน”
รินคำมองไปที่ด้านหน้าบ้าน หนานเมืองมองตาม เห็นผู้ใหญ่บ้านยืนอยู่กับทอนก็ตกใจ