บทละครโทรทัศน์ ศรีอโยธยา ตอนที่ 16 หน้า 2

วายุ : คุณน้า...เห็นยังไงครับ

ดร.อาคมเดินลงมาจากพระที่นั่งจตุรมุข

ดร.อาคม : อ้าว...ทำไมวันนี้ถ่ายเสร็จเร็วจังเลยล่ะครับ คือ ผมกะว่าจะไปดูวายุแสดงอยู่พอดี

วัดพระราม วายุ ม.ลพวงแก้ว และ ดร.อาคม คุยกัน

วายุ : อาจารย์ครับ...เมื่อเช้านี้...ที่พระที่นั่งจตุรมุข...ผมเห็น...

ดร.อาคม : เห็นอะไร วายุ

วายุ : ผมเห็นตัวผมเองกับพี่พิมานในอดีตชาติ ผมเห็นพี่พิมานในร่างของพระพิมานสถานมงคล และ ตัวผมเองในองค์สมเด็จกรมพระราชวังบวรสถานมงคล

ม.ล.พวงแก้ว : น้าก็เห็น

ดร.อาคม : อาจารย์เห็นอะไรครับ

ม.ล.พวงแก้ว : ดิฉันเห็นตัวเองในองค์กรมหมื่นพิมลภักดี พระราชมารดาขององค์สมเด็จกรมพระราชวังบวรสถานมงคล

วายุ : คุณน้า...

ดร.อาคม : อาจารย์ครับ...เมื่อกี้นี้ ที่พระที่นั่ง ผมก็เห็นนิมิตที่ไม่ต่างไปจากที่อาจารย์ และวายุเห็นเลยครับ

วายุ : อาจารย์เห็นอะไรหรือครับ

ดร.อาคม : ผมเห็นตัวเองในร่างของหลวงไกรชาญฤทธิ์ กำลังอยู่ในพิธีถวายตัวเป็นนายทหารมหาดเล็กประจำพระองค์ ในสมเด็จกรมพระราชวังบวรสถานมงคลครับ

วายุ : อาจารย์...

เรือนเจ้าพระยาพิชัย ปัจจุบันมิติ พิมานยังคงข้องใจ

พิมาน : ความรู้สึกนึกคิด กับความทรงจำ จะเป็นความจริง ร้อยเปอร์เซ็นต์ ได้ยังไงครับ

บุษบาบรรณ์ : คำว่า เปอร์เซ็นต์ มีความหมายว่ากระไรรึเจ้าคะ

พิมาน : เปอร์เซ็นต์ ก็คือหน่วยที่ไว้วัดค่าความมากน้อยของทุกสิ่งทุกอย่างในโลกนี้ โดยที่ใช้ ‘ร้อย’ เป็นค่าที่สูงสุดครับ

บุษบาบรรณ์ : เหมือนกับเวลาเราใช้ตาชั่งวัดน้ำหนักของสิ่งของใช่ไหมเจ้าคะ

พิมาน : ก็คล้ายๆ กันอย่างนั้นล่ะครับ

บุษบาบรรณ์ : ถ้าเช่นนั้น ในโลกของคนข้างนอก คงจะมีเครื่องวัด ‘คุณค่า’ ทางจิตใจกันแล้ว ใช่ไหมเจ้าคะ