บทละครโทรทัศน์ ศรีอโยธยา ตอนที่ 2 หน้า 3

วายุ : สวัสดีคร้าบ ใครเอ่ย อ๋อ เบลล่าเหรอจ๊ะ พี่เพิ่งถ่าย MV เสร็จเดี๋ยวนี้เอง มีเรื่องอะไรด่วนรึเปล่าจ๊ะ ไม่มีธุระก็มาได้ แต่พรุ่งนี้เราก็พบกันที่กองถ่ายแล้วไม่ใช่เหรอจ๊ะ อ๋อ ไม่อยากเป็นข่าว ถ้าไม่ได้ทำไรผิดก็ไม่เห็นต้องแคร์เลย อ๋อ โอเคจ้ะ ห๊ะ ว่าไงนะ อยากมาคุยกับพี่ที่ห้องในโรงแรมเหรอ จะดีเหรอจ๊ะ แม่ไม่ว่าเหรอ อ๋อ รอให้แม่หลับก่อน โอเคจ้ะ โอเคนะจ๊ะ ไงไว้เจอกันพรุ่งนี้ กู๊ดไนท์จ้ะ บ๊ายบาย

วายุเห็นดอกบัวปรากฎตัวเด่นเป็นสง่าอยู่กลางสเตจ มีแสงจาก Follow Spolight สาดส่องลงมาส่องรัศมีเป็น

ประกาย วายุขนลุกเพราะความกลัว แต่ก็ยังพยายามมองโลกในแง่บวก เขานิ่งตั้งสติไปชั่วขณะหนึ่ง แล้วยกมือขึ้นไหว้ก่อนจะวิ่งออกไปอย่างเร็ว เขาเองก็เพิ่งรู้สึกตัวเดี๋ยวนี้เองว่า ไม่มีทีมงาน MV อยู่ในโรงละครเลย แม้แต่คนเดียวและบนเวทีนั้นก็ว่างเปล่าปราศจากสิ่งมีชีวิตใดๆ

วัดธรรมาราม กรุงศรีอยุธยา พ.ศ.2303 เจ้าจอมราตรี กับบุษบาบรรณ์เดินเข้าไปในพระวิหาร

เจ้าจอมราตรี : บุษบา ถ้าอยากจะกราบอัฐิแม่ก็ได้นะ

บุษบาบรรณ์ : เจ้าค่ะ คุณอา

บริเวณที่ตั้งโกศบรรจุอัฐิของขุนนางในวัด บุษบานั่งอยู่หน้าโกศบรรจุอัฐิของคุณหญิงมารดาผู้วายชนม์ พิมานวัย 14 เห็นบุษบาบรรณ์กำลังนั่งร้องไห้ เขาเดินมาหยุดอยู่ข้างๆ โดยที่บุษบาบรรณ์ไม่รู้ตัว พิมานส่งผ้าให้

พิมาน : ซับน้ำตาซะเถอะ รับไว้เถอะจ้ะ ไม่ต้องเกรงใจ

บุษบาบรรณ์รับผ้าผืนนั้นมาเช็ดน้ำตา

บุษบาบรรณ์ : ขอบใจนะ

พิมานค่อยๆทรุดตัวนั่งไม่ห่างจากบุษบานัก

พิมาน : คุณแม่ฉัน ท่านสอนให้ฉันมีเมตตา กรุณาต่อสัตว์โลก และเพื่อนมนุษย์ด้วยกันตั้งแต่ฉันยังเล็ก คุณแม่ฉันท่านอยู่ที่โกศนั่นไง ข้างๆ โกศเจ้าคุณพ่อ

บุษบาบรรณ์ : คุณแม่ฉันอยู่ในโกศนี้เอง

พิมาน : ฉันชอบมาที่นี่เวลาที่ว่าง มาคุยกับเจ้าคุณพ่อบ้าง คุณแม่บ้าง บางทีท่านก็ตอบฉัน บางทีก็ไม่ตอบ ฉันว่าที่ท่านไม่ตอบ เพราะท่านกำลังหลับสบายอยู่ เธอคุยกับคุณแม่เธอบ้างรึเปล่า

บุษบาบรรณ์ : ก็คุยบ้าง

พิมาน : แล้วท่านตอบเธอบ้างรึเปล่า