บทละครโทรทัศน์ ศรีอโยธยา ตอนที่ 2 หน้า 4

บุษบาบรรณ์ : ก็ตอบบ้าง แต่ไม่ได้ตอบด้วยคำพูดท่านจะตอบในสายลม

พิมาน : เจ้าคุณพ่อกับคุณแม่ฉัน ก็ตอบฉันมาในสายลมเหมือนกัน นั่นไง ฉันว่าท่านกำลังพยายามคุยกับเราอยู่นะ เอ๊ะ ท่านพูดอะไรหนอ ได้ยินแล้ว ท่านบอกฉันว่าเด็กน้อยคนนี้น่ารักมาก และเป็นเด็กดีมากด้วย

บุษบาบรรณ์ : ฉันไม่เห็นได้ยินยังงั้นเลย

พิมาน : เธอได้ยินว่าอะไรเหรอ

บุษบาบรรณ์ : ฉันไม่ได้ยินอะไรเลย นอกจากเสียงลม

พิมาน : เมื่อกี้เธอร้องไห้เพราะเธอคิดถึงคุณแม่เธอใช่ไหม เมื่อก่อนนี้ ฉันก็เป็นเหมือนเธอนี่แหละ แต่เดี๋ยวนี้ไม่เป็นแล้ว เพราะฉันรู้ว่าเจ้าคุณพ่อกับคุณแม่อยู่กับฉันตลอดเวลา ในสายลมนั่นไง

บุษบาบรรณ์ : ฉันไม่ได้ร้องไห้เพราะคิดถึงคุณแม่อย่างเดียว ฉันร้องไห้เพราะกลัวว่าเจ้าคุณพ่อจะจากฉันไปอีกคน ถ้าเกิดสงคราม เจ้าคุณพ่อฉันเป็นนักรบ

พิมาน : เจ้าคุณพ่อเธอ มีนามว่ากระไร

บุษบาบรรณ์ : พระยาพิชัยชาญฤทธิ์

พิมาน : ท่านเจ้าคุณพิชัยฯ ท่านเป็นอาจารย์ของฉันเอง ฉันชื่อพิมาน เป็นมหาดเล็กในพระองค์เจ้าฟ้าสุทัศฯ องค์ราชกุมาร ฉันดีใจจริงๆ ที่ได้รู้จักธิดาของท่านอาจารย์ เธอชื่ออะไรเหรอ

บุษบาบรรณ์ : ฉันชื่อบุษบาบรรณ์ เป็นข้าหลวงองค์สมเด็จพระพันวัสสาฯ เรียกฉันว่าบุษบาก็ได้นะ

พิมาน : บุษบา เธอไม่ต้องเกรงกลัวอะไรเลย ท่านอาจารย์เป็นนักรบที่เก่งกล้าที่สุดในแผ่นดิน ไม่มีใครทำอะไรท่านได้ และด้วยพระมหาบารมีปกเกล้าฯ ปกกระหม่อม กรุงศรีฯ ของเราจะต้องรอดพ้นจากภัยทั้งปวง เชื่อฉัน

บุษบาบรรณ์ : เธอเชื่อยังนั้นจริงๆเหรอ

พิมาน : จริงซิ เพราะเจ้าคุณพ่อกับคุณแม่ฉันเพิ่งบอกผ่านสายลมมาเมื่อกี้นี้เอง

ข้าหลวงเดินเข้ามา : คุณบุษบาเจ้าขา คุณจอมท่านเรียกหาเจ้าค่ะ

บุษบาบรรณ์ : ฉันคงต้องไปแล้วล่ะ

บุษบาบรรณ์ลุกขึ้นยืน พิมานลุกตาม

พิมาน : ว่างๆ ก็ฟังเสียงลมบ้างนะ เธออาจจะได้ยินเสียงฉัน

บุษบาบรรณ์ : ฉันจะฟัง

บุษบาบรรณ์ส่งผ้าเช็ดหน้าคืน

พิมาน : เก็บไว้เถอะ ฉันให้เธอ เธอจะได้ระลึกถึงฉัน

บุษบาบรรณ์ : ฉันจะระลึกถึงเธอ

บุษบาบรรณ์เดินจากไป