บทละครโทรทัศน์ เพียงชายคนนี้ไม่ใช่ผู้วิเศษ ตอนที่ 14 หน้า 3
อุดมศักดิ์มองหน้าโสมมิกาด้วยความโมโห ไม่พูดอะไรออกมานอกจาก หันไปทางลูกน้อง “เก็บเสื้อผ้าคุณโสมให้หมด“ ลูกน้องพยักหน้ารับ เข้ามาช่วยกันเก็บ
โสมมิกาไม่ยอม ลุกเดินไปหาพ่อ “พ่อจะทำแบบนี้กับโสมไม่ได้ โสมไม่กลับ! “
“แกต้องกลับ!!!! และต้องกลับเดี๋ยวนี้!” อุดมศักดิ์เอาจริง โสมมิกาถึงกับนิ่งงัน
เสาวรสอยู่กับศตวรรษและอนุศนิยา “พ่อยัยโส-มมมาที่นี่ ลูกแม่ฉลาดฟุดๆ ทำไมแม่คิดไม่ออกนะว่าคนเดียวที่จะจัดการนังนั่นได้คือพ่อของมันเอง”
“ไม่ใช่ความคิดของผมหรอกครับแม่” ศตวรรษเหล่อนุศนิยา
เสาวรสหันไปมองตาม ก่อนจะยิ้มชื่นชม “สุดยอดเลยจ๊ะลูกนุศ.. “
อนุศนิยาได้แต่ยิ้มแหยๆ ทันใดนั้นลูกน้องคนหนึ่งหิ้วกระเป๋าโสมมิกาเดินผ่านสามคนออกไปที่หน้าบ้าน สามคนมองตาม แล้วก็หันไปมองอุดมศักดิ์ที่กำลังลากโสมมิกาออกมากับลูกน้องอีกคน
“พ่อปล่อยโสม! โสมไม่กลับ...โสมไม่กลับ!!! “ อุดมศักดิ์ โสมไม่กลไม่สนใจ ลากโสมมิกาเดินมาหาศตวรรษ อนุศนิยาและเสาวรส “หมอ..โสมไม่กลับ โสมจะอยู่กับหมอทีนี่”
“หยุดบ้าได้แล้วยัยโสม!! อย่าทำให้ฉันอับอายปมากกว่านี้”
“อายเป็นด้วยเหรอ?”
อุดมศักดิ์ตวัดตามองเสาวรส เสาวรสมองสู้ไม่กลัว
“ผมจะจัดการลูกสาวผม จะไม่ให้มารบกวนหมออีก “
เสาวรสเหน็บ “อย่าดีแต่ปากนะคะ กรุณาทำให้ได้อย่างที่พูดด้วย”
“ไม่ต้องห่วง คนอย่างอุดมศักดิ์ พูดจริงทำจริง“
โสมมิกามองหน้าศตวรรษอย่างตัดพ้อน้อยใจ อนุศนิยามองอย่างสมน้ำหน้า โสมมิกาหันมามองอนุศนิยาตากร้าว อุดมศักดิ์ลากโสมมิกาพาเดินออกไปพร้อมกับลูกน้อง ศตวรรษถอนหายใจ
เสาวรสโล่งอก “จบเรื่องซักที “
“ฉันต้องขอตัวนะคะ ต้องรีบไปทำงาน” อนุศนิยาบอกกับศตวรรษ “ส่วนนายจะอยู่ที่นี่ต่อก็ได้ ฉันไม่ว่า”
“ไม่แล้วล่ะครับ เพราะดูท่าทางแม่ของผม จะแข็งแรงดีแล้ว แถมยังแข็งแรงมากกว่าเดิมอีก” ศตวรรษเหล่เสาวรส เสาวรสหน้าเจื่อน
“ฉันขึ้นไปเอากระเป๋าในห้องก่อน“
“ผมช่วย”
ศตวรรษกับอนุศนิยาเดินออกไป เสาวรสหน้าอย่างเซ็ง