บทละครโทรทัศน์ เพียงชายคนนี้ไม่ใช่ผู้วิเศษ ตอนที่ 14 หน้า 4
อนุศนิยารูดซิปปิดกระเป๋าเดินทาง ศตวรรษเดินเข้ามา “ผมเอาลงไปเก็บที่รถให้“
“คุณลงไปก่อน ฉันจะเข้าห้องน้ำ” ศตวรรษพยักหน้า กำลังจะเดินออกไป อนุศนิยานึกได้หันมา “เดี๋ยว! ฉันยังไม่ได้เอาเรื่องนายที่เมื่อคืนนายขึ้นมานอนกอดฉันบนเตียง”
“ใครกอดใครกันแน่!!!” เมื่อคืนตอนที่มืออนุศนิยาพาดมากอดศตวรรษ ศตวรรษจะขยับตัว อนุศนิยายิ่งกอดแน่น
“คุณละเมอมากอดผมก่อน แถมกอดแน่นจนผมไปไหนไม่ได้ นี่ถามจริงเหอะ!ละเมอจริงๆหรือว่าอยากกอดผมกันแน่”
“ทุเรศ ฉันเนี้ยนะอยากกอดนาย... แล้วที่นายฉวยโอกาสหอมแก้มฉันเมื่อเช้านี่หล่ะ จะอธิบายยังไง?”
“อย่าคิดมากสิคุณ ผมกำลังทำหน้าที่ของสามี ไม่งั้นคุณโสมจะเชื่อได้ยังไงว่าเรารักกัน”
“ขอให้ทำตามหน้าที่จริงๆก็แล้วกัน อย่าคิดอะไรเกินเลยไปมากกว่านี้ เพราะไม่มีทาง!”
ศตวรรษไม่พูด อนุศนิยาเดินเข้าห้องน้ำไป ศตวรรษอมยิ้มเอ็นดูในความหยิ่งทะนงของอนุศนิยาแต่แฝงความน่ารักอยู่ในนั้น
เสาวรสเทน้ำสมุนไพรอันเดิมใส่แก้ว จันทร์ยืนข้างๆ
“เอาอีกแล้วเหรอคะคุณนาย “
“เออสิ ลูกชายกับลูกสะใภ้ของฉันกำลังจะกลับบ้าน ฉันต้องรีบจัดการ เอาอีกซักยก จะได้มั่นใจว่าติดแน่ “
“ทำลูกนะคะคุณนาย ไม่ใช่เปลี่ยนหลอดไฟ จะได้เปิดปุ๊บติดปั๊บ “
“พูดมาก.” เสาวรสกับป้าจันทร์หันไปก็อ้าปากค้าง เพราะศตวรรษยืนอยู่ได้ยินทุกอย่าง “ตาวรรษ!!!! “
ศตวรรษมองเสารสด้วยความเอือม
ศตวรรษกอดอกมองหน้าเสาวรสที่จ๋อยเต็มที่
“ที่แม่ทำลงไป เพราะแม่หวังดี”
“หวังดีประสงค์ร้ายน่ะสิครับ”
“การที่แม่อยากอุ้มหลาน มันร้ายยังไง”
อนุศนิยาเดินมาที่รถ...สายตาเหลือบไปเห็นศตวรรษยืนอยู่กับเสาวรส อนุศนิยามองๆ
ศตวรรษทอดถอนหายใจ “เพราะผมกับคุณนุศ...เราไม่ได้รักกัน” อนุศนิยาเดินมาได้ยินพอดี ก็หยุดกึก...รีบหลบและแอบฟัง “ต้องให้ผมบอกแม่อีกกี่ครั้ง แม่ถึงจะเข้าใจ”
“แล้วต้องให้แม่บอกวรรษอีกกี่ครั้งว่าอยู่ๆกันไปลูกกับหนูนุศก็จะรักกันไปเอง”
“เราไม่มีวันรักกันได้หรอกครับ คุณนุศกับผมเราต่างกันมาก เธอเป็นเจ้าหนี้ ผมเป็นลูกหนี้ เราหนีความจริงข้อนี้ไม่พ้น แล้วถ้าเมื่อคืน น้ำที่แม่ให้ผมกับคุณนุศดื่มออกฤทธิ์ แล้วคุณนุศมีลูกกับผมขึ้นมา แม่ลองคิดดูให้ดีว่าเด็กคนนี้จะน่าสงสารมากแค่ไหน เพราะเขาไม่ได้เกิดขึ้นมาจากความรัก”
อนุศนิยาฟังที่ศตวรรษพูดแล้วก็รู้สึกเจ็บแปล๊บที่หัวใจ เสียใจยังไงชอบกล
“ลูกไม่คิดว่าลูกจะรักหนูนุศได้จริงเหรอ”