บทละครโทรทัศน์ เพียงชายคนนี้ไม่ใช่ผู้วิเศษ ตอนที่ 17 หน้า 2
อุดมศักดิ์ตบหน้าโสมมิกาให้ได้สติ โสมมิกาอึ้งที่พ่อทำร้ายทั้งจิตใจและร่างกาย “ถ้าแกติดคุก ถามหน่อยเหอะว่าจะมีใครเสียใจกะแกซักคนไหม? ไอ้ศตวรรษมันคงจะเฮเลยล่ะถ้าแกถูกลากเข้าตะรางไปให้พ้นๆ ซะได้ ผู้ชายคนเดียวที่เดือดร้อนก็มีแต่ฉัน รู้ไหมว่าฉันต้องเสียเงินวิ่งเต้นเท่าไหร่ให้แกรอดมาเนรคุณฉันอยู่ตรงนี้”
“สุดท้ายป๋าก็ห่วงแต่เงินของป๋าอยู่ดี”
“ก็เออสิวะ ก็เงินมันรักดีกว่าลูกอย่างแกนี่โว้ย... “ อุดมศักดิ์สั่งลูกน้อง “กักตัวมันไว้ให้ดี อย่าให้มันออกไปหาเรื่องใส่ตัวอีก”
บอดี้การ์ดหันไปสั่งลูกน้อง ลูกน้องเข้าประกบตัวโสมมิกา ลากตัวโสมมิกาขึ้นไปบนห้องทันที
“จะขังโสม ก็ปล่อยให้โสมติดคุกไปเลยซี่ มากักตัวโสมไว้อย่างนี้ต่างจากติดคุกตรงไหน” โสมมิกาดิ้น ไปตลอดทาง
อุดมศักดิ์เหนื่อยใจที่โสมมิกาสติหลุดขึ้นทุกวัน
โสมมิกาถูกล็อคประตูขังไว้ในห้องนอน มีลูกน้องของอุดมศักดิ์ยืนเฝ้าเอาไว้ โสมมิกาทุบและเตะประตู ร้องกรี๊ดอาละวาด “เก่งจริงลากตำรวจมาเลย ฉันไม่กลัวหรอกโว้ย.. มาจับเลย มาจับฉันไปเลย!!”
ลูกน้องส่งมือถือของโสมมิกาให้บอดี้การ์ด “มือถือคุณหนูครับ”
“จับตาไว้ อย่าให้คุณโสมออกไปไหน หรือติดต่อกับใครเด็ดขาด”\
เช้าวันต่อมา ชยากรยังอยู่ในชุดเดิมกับเมื่อวาน สภาพยังแฮ็งค์อยู่มาก เขานั่งอยู่ที่โต๊ะกินข้าว พนักงานโรงแรมเอารูมเซอร์วิสมาเสิร์ฟให้ในห้อง
พอพนักงานออกไป มิรันตรีก็หยิบเอาน้ำส้มมาวางไว้ตรงหน้าเพื่อให้ชยากรดื่มแก้แฮ็งค์ “กินซะ ขึ้นเครื่องสภาพนี้ไม่ไหวแน่”
ชยากรมองมิรันตรีที่ยังห่วงใยเขาอย่างไม่สนิทใจ เพราะยังนึกเรื่องที่ทะเลาะกันเมื่อคืนได้ ชยากรนิ่ง มองแก้วน้ำส้มนั้น มิรันตรีหงุดหงิดที่ชยากรยังทำหน้าซังกะตาย
“เมื่อวานนี้...”
มิรันตรีคว้าสเปรย์ดับกลิ่นปากเอื้อมไปฉีดเข้าปากชยากรทันที “เหม็นเหล้า... “
“นี่....” มิรันตรีไม่อยากจะมีเรื่องกับชยากรอีก เลยแกล้งพ่นสเปรย์เข้าไปในปากชยากรอีกหลายฟืด “โอ๊ย...นี่”
“ไม่ต้องมาทำหน้าแบกโลก จะกินหรือไม่กิน” ชยากรเห็นมิรันตรีตั้งท่าขู่เหมือนจะเอาสเปรย์มาฉีดเขาอีก ชยากรรีบคว้าแก้วน้ำส้มมาดื่มเข้าไป มิรันตรีพอใจเมื่อเห็นชยากรยอมทำตาม “ไปอาบน้ำ เราต้องรีบกลับแล้ว มิมีนัดสัมภาษณ์บ่ายนี้”
ชยากรลุกขึ้นจากโต๊ะจะกลับไปอาบน้ำ แต่ยังไม่วายหันมามองมิรันตรีอย่างแปลกใจ ที่มิรันตรีสามารถลืมเรื่องเมื่อวานไปได้อย่างรวดเร็ว และทำตัวปกติดีเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ชยากรเข้ามาในห้องนอนของเขา แต่ยังแอบมองมิรันตรีผ่านประตูและคิดถึงสิ่งที่เธอบอกเขา