บทละครโทรทัศน์ เพียงชายคนนี้ไม่ใช่ผู้วิเศษ ตอนที่ 17 หน้า 4
“นี่นะหมอ ปูปลาที่ไอ้มะเหยงมันหามา หมอกับเมียแบ่งเอาไปทำกินกันนะ” แม่บ้านส่งถังให้
อนุศนิยารับมาไว้ “ขอบคุณมากนะคะ”
“พวกเราไม่มีอะไรตอบแทนหมอเลย ก็ให้ได้แค่นี้ล่ะ”
“ผมไปก่อนนะครับ พรุ่งนี้จะแวะมาดูใหม่ ถ้ามีอะไรด่วนก็ไปเรียกได้”
ศตวรรษพาอนุศนิยามาที่เรือ แม่บ้านเดินกลับเข้าไปยืนรอส่งบนฝั่ง อนุศนิยาสังเกตเห็นว่าชายหนุ่มชาวประมงหลายคนที่มายืนส่งต่างก็พิกลพิการขาลีบ ไม่นั่งรถเข็น ก็ถือไม้เท้า
“ลุงคนเมื่อกี๊เขาเป็นอะไรเหรอ?”
“เขาเรียกว่าน้ำหนีบ เพราะแกไปดำน้ำหาปลาแล้วร่างกายปรับตัวไม่ทัน ถ้าเรามาช่วยเขาไม่ทัน เขาก็อาจจะตาย หรือไม่ก็พิการเหมือนกับคนพวกนั้นไง ที่ทุกคนกลัวเพราะที่นี่แทบจะไม่เหลือใครออกหาปลาได้อีกแล้ว ลุงมะเหยงถึงต้องออกไปเองไง” ศตวรรษค่อยๆ ออกเรือไป
อนุศนิยามองอาหารทะเลในถังที่ได้มา แล้วหันมามองชาวบ้านทุกคนที่โบกมือส่งอยู่ด้วยความสงสาร
ศตวรรษขับเรือพาอนุศนิยามุ่งหน้ากลับไปเกาะ ระหว่างนั้นก็เจอเรือหางยาวของชาวเลมาจอดหาปลา ในเรือมีเครื่องปั๊มอากาศต่อสายยางไว้สำหรับให้คนดำลงไปหาปลาด้านล่าง พอชาวเลเห็นศตวรรษก็โบกมือทักทาย ศตวรรษโบกมือตอบ แล้วเล่าให้อนุศนิยาดูวิถีชีวิตอันลำบากลำบนของชาวเลในแถบนั้น
“ชาวเลที่นี่ถูกบีบให้ต้องออกมาหาปลาไกลแบบนี้ เพราะพื้นที่ทำกินของเขาตามเกาะกลายเป็นรีสอร์ท จะหาปลาคนก็บอกว่าเสียบรรยากาศท่องเที่ยว พวกเขาก็เลยต้องออกมาหาปลาไกลอย่างนี้ พอต้องดำน้ำลึกมันก็เสี่ยงที่ร่างกายจะปรับความดันไม่ทัน จะไม่ออกหาปลาก็หาเลี้ยงครอบครัวไม่ได้ พวกเขาถึงต้องยอมเสี่ยงชีวิตดำน้ำลงไปทุกวันแล้วก็ยิ่งกลัวทะเลมากขึ้นทุกวัน”
เรือของศตวรรษแล่นผ่านไป อนุศนิยามองตามเรือของชาวเลลำนั้นแล้วค้นพบชีวิตอีกแง่มุมหนึ่งที่เธอไม่เคยเห็น
ศตวรรษมาจอดเรือที่หน้าหาด ศตวรรษคอยขนของต่างๆ ลงจากเรือมาไว้บนหาด
อนุศนิยายังติดใจเรื่องที่เจอมาวันนี้เลยเอาแต่เฝ้าถาม “แล้วถ้านายไม่อยู่ที่นี่วันนี้ ลุงคนนั้นจะเป็นยังไง”
“ผมไม่มา พวกเขาก็ไม่กล้าไปรักษาตัวในโรงพยาบาลเพราะบางคนไม่มีบัตรประชาชน บางคนอายที่ไม่รู้หนังสือ แล้วก็ไม่มีเงิน ถ้ามาหาแล้วรอดก็ยังออกมาหาปลาผ่อนค่ารักษาได้ แต่ถ้าตายลูกเมียก็หาเงินผ่อนศพออกมาไม่ได้ พวกเขาถึงยอมตายอยู่ที่บ้าน”
“เพราะอย่างนี้นายถึงอยากมาอยู่ช่วยพวกเขาที่นี่ใช่ไหม “
“ผมเป็นหมอ ผมอยู่กับคนป่วยทุกวัน คุณก็เห็นคนบางคนแค่จะมีชีวิตให้อยู่รอดในแต่ละวันมันยากแค่ไหน พวกเราโชคดีกว่าเขาที่ไม่ต้องเสี่ยงเป็นเสี่ยงตาย แต่เราก็ไปทำชีวิตให้มันยุ่งยากวุ่นวาย จนลืมมองไปว่าแค่ยังมีชีวิตหายใจได้ทุกวันมันก็ดีมากแล้ว”