บทละครโทรทัศน์ เพียงชายคนนี้ไม่ใช่ผู้วิเศษ ตอนที่ 17 หน้า 3
“อาเจ็บเพราะนุศ มิก็เจ็บเพราะอา มิจะเจ็บเป็นเพื่อนอา มิไม่อายที่จะต้องเป็นฝ่ายรักอาก่อน แค่อาสัญญาว่าจะไม่ให้มิต้องรอเก้อเท่านั้น”
ชยากรกลุ้มใจมากที่มิรันตรียืนยันจะรอเขา
อนุศนิยากำลังตากผ้าอยู่หน้าบ้าน
มีเรือของชาวบ้านขับเข้ามาตะโกนเรียกศตวรรษมาจากเรือ “หมอ....หมอ... อยู่รึเปล่า” ศตวรรษรีบลงมาจากบ้าน อนุศนิยามองไปก็งง ชาวบ้านบอก “มะเหยง.....ไอ้มะเหยง”
ศตวรรษได้ยินอย่างนั้นก็เข้าใจทันที เขารีบตะโกนตอบ “เข้าใจแล้ว เดี๋ยวรีบไป” ศตวรรษรีบวิ่งขึ้นไปเอากระเป๋าอุปกรณ์แพทย์และถังออกซิเจนพกพา
อนุศนิยาตื่นตกใจ “มีอะไร เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”
“มีคนเจ็บ ต้องรีบไป”
“นายยังเจ็บอยู่เลย ให้ฉันไปด้วย” อนุศนิยารีบเข้าไปช่วยศตวรรษหิ้วของ แล้วสองคนก็ออกไปที่เรือสปีดโบ๊ทที่จอดไว้ที่หน้าหาด
มะเหยง ชาวประมงชายวัย 60 ปี นอนทุรนทุรายอยู่บนพื้น ครอบครัวพากันร้องไห้ ศตวรรษรีบขึ้นมาบนบ้านพร้อมกับอนุศนิยา
“หมอ... มันบอกว่าปวด ปวดไปหมด”
“ออกไปหาปลามาอีกแล้วใช่ไหม?”
คนไข้นอนดิ้นทุรนทุรายอันเกิดจากโรคเบนด์ หรือ “โรคน้ำหนีบ” ที่เกิดจากการดำน้ำลึก แล้วทำให้เกิดฟองอากาศไนโตรเจนไปอุดแทรกที่อวัยวะภายในทำให้มีอาการเจ็บปวดตามร่างกาย ตัวชา ควบคุมร่างกายท่อนล่างไม่ได้
อนุศนิยาที่ตามขึ้นมาด้วยกัน เห็นอาการของมะเหยงแล้วก็ตกใจ
“ลุง...ผมมาแล้วนะ ไหนดูซิเห็นผมไหม”
ท่าทางของคนไข้เอาแต่ทรมานไม่รับรู้ ศตวรรษประเมินอาการเห็นว่าน่าห่วง จึงรีบจับตัวคนไข้ให้นอนตะแคงกึ่งคว่ำ แล้วนำถังอ็อกซิเจนบริสุทธิ์มาให้คนไข้สูดเข้าไป อนุศนิยามองออกไปเห็นชาวบ้านในหมู่บ้านมาชะเง้อมองอยู่นอกบ้าน ทุกคนมองอย่างกังวล ดูเป็นห่วงคนไข้มาก
ศตวรรษกับอนุศนิยาเดินกลับมาที่เรือ มีกลุ่มแม่บ้านที่อนุศนิยาเจอเมื่อวานมาส่ง
แม่บ้านคนหนึ่งเดินมาหา “ขอบคุณมากนะหมอที่มาช่วยมะเหยงมัน ดูซิตัวเองยังเจ็บอยู่แท้ๆ”
“ผมไม่เป็นไรแล้วครับ”
“แล้วนี่ไอ้มะเหยงมันจะไม่เป็นอะไรแน่นะ”
“ต้องหยุดออกไปหาปลาซักพัก ถ้ายังฝืนก็จะเป็นแบบวันนี้หรืออาจจะแย่กว่านี้”