บทละครโทรทัศน์ เพียงชายคนนี้ไม่ใช่ผู้วิเศษ ตอนที่ 17 หน้า 5
ศตวรรษก้มวางของลงบนหาด อนุศนิยาได้ยินศตวรรษบอกอย่างนั้นก็สำนึกได้ รู้สึกเลยว่ารักผู้ชายไม่ผิดคน อนุศนิยาโผเข้าไปกอดศตวรรษจากด้านหลังเอาไว้ ศตวรรษตกใจ “นายพูดถูก ฉันทำให้ชีวิตยุ่งยากเอง ขอโทษนะที่ฉันปากไม่ตรงกับใจ ฉันมาเพื่อจะขอโทษนาย แค่นี้ก็ยังไม่กล้าพูดไปตรงๆ เลย” ศตวรรษอึ้งจะหันไปหา แต่อนุศนิยาไม่กล้าบอกกับศตวรรษซึ่งๆ หน้าเลยไม่ยอมให้เขาหันมา “อย่าเพิ่งหันมานะ ขอพูดให้จบก่อน” ศตวรรษรอฟังอนุศนิยาพูดอย่างใจจดใจจ่อ “อยากรู้ใช่ไหมว่าทำไมฉันถึงกลัวจะ “ใจอ่อน” ให้นาย เพราะฉันกลัวว่าคนดีๆ อย่างนายจะไม่ชอบผู้หญิงนิสัยเสียอย่างฉันไง ไม่ใช่นายไม่ “ดีพอ” ฉันต่างหากที่รู้ตัวว่าไม่ดีพอสำหรับนาย”
ศตวรรษหันมามองอนุศนิยาเห็นเธอน้ำตาซึม ศตวรรษตกใจ “คุณนุศ”
“ยกโทษให้ฉันได้ไหม”
“ถ้าเมื่อวานคุณเป็นอะไรไป ผมคงไม่มีโอกาสได้ยินคำๆ นี้”
อนุศนิยายิ่งร้องไห้โฮด้วยความรู้สึกผิด ศตวรรษเข้าไปจูบหน้าผากของอนุศนิยาและรวบตัวอนุศนิยามากอดไว้ อนุศนิยากอดศตวรรษไว้แน่นเพราะรู้แล้วว่าการมีเขาอยู่ในชีวิตช่วยเติมเต็มชีวิตให้เธอมากแค่ไหน
อนุศนิยานั่งปิ้งอาหารทะเลที่ได้มาจากหมู่บ้านอยู่ที่หน้าบ้าน เริ่มมีความสุขกับการได้ใช้ชีวิตแม่บ้าน ศตวรรษเดินลงมาจากบ้านพร้อมกับดอกไม้ที่หล่นอยู่บนบ้าน ตอนที่ศตวรรษเดินลงมา อนุศนิยาจับตามองดูว่าศตวรรษสวมรองเท้าแตะข้างไหนก่อนตามที่มาเรียมเคยถามเอาไว้ แค่เห็นศตวรรษสวมรองเท้าก็ทำให้อนุศนิยายิ้ม รู้สึกเหมือนว่าได้รู้จักเขามากขึ้นอีก
ศตวรรษเดินมาหาอนุศนิยา แล้วเอาดอกไม้มาทัดที่หูให้อย่างเอาใจ เขาหันไปเห็นอนุศนิยาปิ้งทุกอย่างตั้งแต่ปลา ปู กุ้ง หอย “อื้อหือ... ทำไมปิ้งเยอะจังล่ะ”
“ก็เพราะไม่รู้นายชอบกินอะไร ก็เลยปิ้งมันทุกอย่างเลยไง” อนุศนิยาชี้ไปบนเตา “นายชอบกินอะไรล่ะปลา ปู กุ้ง หอย ชอบกินอะไรไหนบอกซิ”
“ถ้าคุณทำให้กินผมก็ชอบหมดนั่นแหละ”
“บ้า...” อนุศนิยาเขินมาก
ศตวรรษชอบใจที่อนุศนิยาไม่เก๊กดุเหมือนเคย แถมท่าทางเขินยังน่ารักมากด้วย “จีบเมียตัวเองนี่มันแปลกดีนะ รู้สึกเหมือนทำอะไรข้ามขั้นชาวบ้านเขาหมด แต่งแล้วค่อยจีบแปลว่าผมจีบติดแน่ใช่ไหม”
“อย่าเพิ่งมั่นใจไป” อนุศนิยาบอกพร้อมกับป้อนอาหารให้ศตวรรษ
ศตวรรษเคี้ยวไปด้วยคุยไปด้วย “วันแรกที่เราเจอกัน คุณยังคิดว่าผมเป็นโจรอยู่เลย ถ้าจีบตอนนั้น คุณก็คงด่าว่าผมไม่เจียม”
“เราคงผิดมาตั้งแต่เริ่ม คงเรียกรักแรกพบไม่ได้อย่างคู่อื่นเขาไม่ได้”
“ถ้าวันนั้น เราไม่ตีกัน ไม่รู้วันนี้จะเป็นยังไง แต่ช่างเถอะเราคงกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้วนี่เนอะ”