บทละครโทรทัศน์ เพียงชายคนนี้ไม่ใช่ผู้วิเศษ ตอนที่ 19 หน้า 2
“ทำไมล่ะ กลัวเมียจับได้ว่ามาทบทวนความหลังกับแฟนเก่าเหรอ”
ศตวรรษสลัดออก โสมมิกามาขวาง “ผมไม่อยากยุ่งกับผู้หญิงน่ากลัวอย่างคุณ”
จังหวะนั้นเอง โสมมิกาโถมทั้งตัวเข้าแล้วผลักศตวรรษลงไปนอนที่เตียง โสมมิกาอยู่ในท่าขึ้นคร่อมทับตัวศตวรรษ
ศตวรรษพยายามจะดึงโสมมิกาออก แต่การดึงยื้อยุดกัน จังหวะนั้นเอง อนุศนิยาที่ยืนอยู่ด้านหลังเห็นภาพโสมมิกาทับศตวรรษที่นอนบนเตียง ศตวรรษผลักโสมมิกาออกไปจากตัวจนได้ ศตวรรษเห็นอนุศนิยายืนอยู่ โสมมิกามองอนุศนิยาด้วยสายตาเอาชนะ
“นุศ” ศตวรรษรีบลุกจากเตียงแล้วเข้าไปหานุศ โสมมิกาสะใจ “มันไม่ใช่นะนุศ“
“นอนอยู่ด้วยกันขนาดนี้จะให้คิดว่าไม่มีอะไรงั้นเหรอ!!! “ อนุศนิยาตบหน้าศตวรรษเต็มแรงเพี๊ยะ!ด้วยความเสียใจและโมโห ศตวรรษอึ้งมาก อนุศนิยารีบวิ่งออกไป ศตวรรษรีบวิ่งตามไปติดๆ
โสมมิกาหน้าตาสะใจ “แผนตื้นๆแค่นี้ก็ทำลายแกได้แล้วนังนุศ แกนี่มันอ่อนชะมัด!! “
อนุศนิยาวิ่งมาตามทาง ศตวรรษวิ่งตามมา “นุศ..ฟังผมก่อน”
ทันใดนั้นลิฟต์เปิด ชยากรกับมิรันตรียืนอยู่ พอเห็นสภาพก็รู้ทันทีว่าเกิดเรื่องแล้ว!!!แต่ยังไม่ทันที่สองคนจะเดินออกมา อนุศนิยารีบพุ่งเข้าไปในลิฟต์ ศตวรรษจะตามเข้ามา แต่เจอชยากรเดินมาขวาง ศตวรรษหยุดกึก สองคนจ้องหน้ากัน ชยากรมองศตวรรษแววตาโกรธแค้น ไม่นานประตูลิฟต์ปิดระหว่างผู้ชายสองคน ศตวรรษอยากจะบ้าตาย รีบวิ่งลงบันไดหนีไฟ
อนุศนิยากึ่งเดินกึ่งวิ่งออกมา มิรันตรีกับชยากรรีบตามมาข้างๆ
“นุศ มันเกิดอะไรขึ้น แกเห็นอะไร?! “
“ฉันยังไม่อยากพูด ตอนนี้ฉันอยากกลับบ้าน” อนุศนิยารีบวิ่งไปที่รถ
มิรันตรีรีบตามไปเปิดประตู อนุศยากับชยากรขึ้นรถ จังหวะนั้นศตวรรษรีบวิ่งออกมา แต่มิรันตรีขับรถออกไปแล้ว
ศตวรรษมองตามด้วยความหัวเสียอย่างแรง “นุศ!!!!“
อนุศนิยาเร่งฝีเท้าเดินเข้ามาในบ้าน ชยากรกับมิรันตรีตามมา ชยากรจะตามอนุศนิยา แต่มิรันตรีจับแขนเอาไว้
“ปล่อยให้นุศได้อยู่กับตัวเองเถอะอา อย่าเพิ่งไปพูดอะไรเลย”
ชยากรนิ่ง...หันมาทางมิรันตรี “เธอกลับไปได้แล้ว นี่เป็นเรื่องในครอบครัวของฉัน“ ชยากรพูดจบก็เดินตามอนุศนิยาเข้าบ้านไป มิรันตรีอดที่จะน้อยใจไม่ได้ที่ชยากรต่อว่าเธอ
ทันทีที่อนุศนิยาเข้ามาในห้อง ก็ยืนนิ่งพิงประตู..ก่อนจะทรุดลงนั่ง และร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจ พลันเสียงเคาะประตูดังขึ้น อนุศนิยาชะงัก ลุกขึ้นยืนและหันไปมอง
“นุศ นี่อาเอง นุศเปิดประตูให้อาที อาเป็นห่วงนุศมาก” ชยากรเคาะประตู “นุศ...นุศ..”
อนุศนิยากำมือแน่น..ก้มหน้าร้องไห้